Nooit meer uitslapen door de komst van de grauwe buulbuul

Uitkijkend over een Schiermonnikoogs weiland, voelt Tunesië buitengewoon ver weg. En ook ons leven daar, dat het afgelopen jaar zo vanzelfsprekend is geworden.

Ik heb het idee dat alle andere toeristen op het eiland vogelaars zijn: we komen zelden iemand tegen zonder een verrekijker om de nek.

Terwijl ik stond te wachten op mijn vrouw en dochter, parkeerde een Hans Dorrestijn-­achtige man zijn fiets vlak naast me, bij het begin van een bemost zandweggetje.

“Is dat een mooi pad?”, vroeg ik.

“Je kunt daar hartstikke mooi vogels kijken!”, zei hij opgewonden.

“Veel plezier”, zei ik. Ieder zijn ding, dacht ik.

Pas later op de fiets bedacht ik dat ik het met hem over de grauwe buulbuul had kunnen hebben. Ik was benieuwd geweest of de ­vogelaar die kende. Zelf leerde ik deze vogel afgelopen voorzomer kennen, zeer tegen mijn zin.

Je zou de grauwe buulbuul de antipode van de merel kunnen noemen. Zo onaantrekkelijk als de naam is, zo onaantrekkelijk is ook zijn gezang.

Verdedigingstechniek

Toen we vorig jaar ons huis in Tunesië vonden, prezen we ons gelukkig dat in onze wijk de muezzin niet is te horen. Na onze tijd in Oost-Jeruzalem voelde dat weldadig: eindelijk werden we niet meer vroeg in de ochtend gewekt door de oproep voor het ­gebed. Pas later realiseerde ik me hoe uniek dit is: ik denk dat er, afgezien van de woestijn, weinig gebieden in Tunesië te vinden zijn waar je de muezzin niet hoort.

Maar aan dat uitslapen in de vroege ochtend is een einde gekomen door de komst van de grauwe buulbuul. Zo’n twee maanden geleden is die in onze tuin komen wonen. Iedere ochtend om half vijf stipt, terwijl de muezzin nog slaapt, klinkt zijn onaangename ­geluid, buitengewoon hard en allerminst melodieus.

Als ik snel een kussen op mijn oor legde, slaagde ik er soms in om weer in te slapen. Maar ik kwam erachter dat deze verdedigingstechniek alleen werkte als ik op mijn linkerzij lag: blijkbaar hoor ik met mijn ­rechteroor minder goed.

Gemiste kans

Na verloop van tijd werd ik steeds nieuwsgieriger naar de identiteit van het beest. Wat voor vogel was dit, die dagelijks deze matineuze kwelling verzorgde? Op een ochtend, geradbraakt, maakte ik een geluidsopname. Die stuurde ik naar een vriend wiens broer vogelaar is.

Aan het einde van de dag kreeg ik een bericht terug: ‘Mijn broer denkt dat het de grauwe buulbuul is’.

Ik zocht op internet naar video’s van grauwe buulbuuls. Geen twijfel over mogelijk: dit was ’m. Ook uit mijn computer klonk hij ­onaangenaam. Maar ik was blij dat ik nu ­eindelijk de naam van deze ordeverstoorder wist.

Jammer dat ik er niet eerder aan dacht. Dan had ik dit allemaal aan de vogelaar op ­Schiermonnikoog kunnen vertellen.