Na de quarantaine roept het bos!

Sofie Govaert uit Breda zat de afgelopen weken met haar gezin in thuisisolatie nadat alle vier gezinsleden werden getroffen door corona. Dit is haar laatste column.

Het bos. Vandaag gaan we wandelen in het bos. Na twee weken van thuisquarantaine mogen we naar buiten. We besluiten om nog niet in aanraking te komen met andere mensen om het zekere voor het onzekere te nemen. Nederland ziet er totaal anders uit dan toen wij ons als een van de eerste gezinnen opsloten in huis.

Toen we wisten dat we twee weken binnen moesten blijven dacht ik nog: we zien wel. Misschien worden die quarantaines wel vrijgegeven omdat het virus toch niet meer te stoppen is. Nu lijkt het erop dat we allemaal op een langdurige opsluiting afstevenen, juist omdat het virus niet te stoppen is.

Je kunt er niets over zeggen

Veel mensen vragen mij of het erg is om corona te hebben. Maar daar kan ik geen antwoord op geven want dat weet je dus niet van tevoren. Van ons gezin lag mijn man vier dagen in het ziekenhuis, ik was een aantal dagen op bed met kortademigheid, de oudste had 40 graden koorts en de jongste was alleen flink verkouden. Kortom: binnen één gezin manifesteert het zich al op zoveel verschillende manieren dat je er eigenlijk niets over kunt zeggen. Ik hoor van een gezonde jonge man uit het dorp die op de ic ligt en van iemand anders die niet meer dan neusverkouden was en via de steekproef van het ziekenhuis positief getest is.

Mensen vragen ook of zo’n thuisisolatie niet vreselijk is. Maar daar kan ik alleen maar kort over zijn: dat is niet erg. Er zijn vele mensen ons voorgegaan die zoveel langer en zoveel ellendiger opgesloten zijn geweest, dat we geen knip voor de neus waard zouden zijn als we daarover zouden klagen. Had ik het gisteren over films en boeken, in het echte leven zijn er talloze voorbeelden van mensen die ellendig gevangenzaten of moesten onderduiken. En dan is twee weken in een twee-onder-een-kapwoning met een tuin en genoeg te eten toch echt een peuleschilletje vergeleken met 27 jaar Robbeneiland of jarenlang het Achterhuis.

En nu roept het bos!