Met veel bombarie kwam de gastheer binnen met een schaal vol vissticks

Een paar weken geleden schreef ik lovend over mijn Franslerares Leila, die me zo goed lesgeeft. Ik ben nog steeds erg lovend over haar en haar lessen, maar ik heb inmiddels wel enige twijfels gekregen over de voortgang die ik maak.

We waren uitgenodigd voor een ‘progressive dinner’. Dat is een diner waarbij je iedere gang van het menu op een andere locatie nuttigt, in een telkens wisselend gezelschap. Vlak voor aanvang kregen we onze eerste locatie ge-sms’t. Het was een beetje een mysterieuze bedoening.

We reden naar een huis in Gammarth. Voor de deur troffen we onze eerste disgenoten. De gastheer- en vrouw nodigden ons binnen.

Het was erg Frans allemaal. Denkend aan de vele complimenten van mijn Franslerares, zei ik dat ik me wel zou redden. De gastvrouw vertelde dat er vanavond ook twee Engelssprekende gasten zouden komen. O gelukkig, dacht ik. Deze eerste minuten in het Frans overleef ik dan wel.

Onbegrijpelijk groepsgesprek

Er kwamen meer gasten binnen. Allemaal Frans. Iedereen die binnenkwam, riep ‘coucou!’. Alsof het een geheim wachtwoord was.

Toen alle gasten aanwezig waren, bedacht ik met enige schrik dat wijzélf waarschijnlijk die Engelssprekende gasten waren.

Het spreektempo lag nogal hoog. Ik besefte hoe prettig het is dat Tunesiërs betrekkelijk langzaam Frans praten. Het is daardoor veel makkelijker te volgen.

Al gauw had ik geen flauw idee meer waar het groepsgesprek over ging. Maar goed, het duurde alleen maar een voorgerecht.

In de auto naar onze tweede locatie gaf mijn vrouw een samenvatting. Uit de losse woorden die ik had opgevangen, had ik – dacht ik – min of meer afgeleid waar het over was gegaan. Maar ik hoorde nu dat ik er compleet naast had gezeten. Het was alsof we samen naar de bioscoop waren gegaan maar allebei een andere filmzaal in waren gelopen.

Lievelingseten

Bij het hoofdgerecht zaten we aan tafel met twee Walen, een Brit, een Duitse en ten slotte twee Amerikanen, die geen woord Frans spraken. Dus we konden het bij Engels houden.

Met enige bombarie kondigde de gastheer aan dat hij ‘fish taco’s’ had gemaakt. Dat klonk goed. Zijn appartement was aan het strand. Hij kon waarschijnlijk iedere ochtend de Tunesische vissers het land op zien komen, met hun boten vol vers gevangen vis. Ik was benieuwd welke van die lokale vissen hij had geselecteerd voor zijn vistaco’s.

Hij kwam uit de keuken lopen met een grote schaal vol vissticks.

“O, eh, heerlijk”, zei ik.

“Het lievelingseten van onze kinderen!” riep de Waal lachend.

Ook onze dochter vond het vast jammer dat ze hier niet bij was.

Overigens smaakten de vistaco’s erg goed. Ik bedacht dat ik ze zelf ook weleens wilde maken. Maar misschien dan wel met verse vis.