Leven alsof het je eerste dag is

Wie denkt er nou aan kanker op haar vijftiende? Laura niet. Ze is een vrolijk meisje en haar toekomst lijkt onbezorgd en uitgestrekt. Een gevoelig meisje, dat wel, ze kan niet tegen ruzie in de klas of nog groter: tegen oorlog in de wereld.

Ze denkt diep en ernstig na over de dingen, maar houdt er ook van het leven te versieren met tekeningen met hartjes en vogels, met grapjes en met geurige gerechten waarmee ze rond haar twaalfde in de keuken begint te experimenteren. Haar ouders scheiden als ze nog een peuter is, boven zich heeft ze drie zorgzame broers.

Een zusje

Laura is een nakomertje. Toen haar ouders hun zoons het nieuwtje wilden aankondigen , dachten de jongens aanvankelijk dat ze een konijn of hond zouden krijgen, maar een zusje was nog veel leuker.

Vier paar voetjes zijn te zien op het geboortekaartje en het laatste paar is goudgekleurd. ‘De toekomst ligt geborgen in dit kind, een toekomst die elke dag opnieuw begint’, staat er op de binnenkant. Als kind heeft Laura iets van een lentebloem in de knop.

Tot ze als tiener voor de spiegel staat en een verdikking ontdekt ter hoogte van haar ribben. Na verschillende onderzoeken in het ziekenhuis komt de VWO-scholiere plotseling in een vervreemdende werkelijkheid terecht. ‘In de tijd van het wachten op de uitslag zit ik op school. Ik volg mijn vakken en voel me een vreemde in het klaslokaal’, zou Laura later schrijven in haar autobiografische roman Leef!

De diagnose is ernstig, een grote tumor bij haar ribben die bestreden moet worden met zware chemo’s en later een ingrijpende operatie waarbij drie ribben worden weggehaald. Het wonderlijke is dat ondanks de ingrijpende diagnose en de aanslagen op haar lichaam dit de lentebloem niet doet knakken, maar juist openbloeien.

Wijze inzichten

Al aan het begin van het ziekteproces doet Laura wijze inzichten op. Zoals dat ze deze weg alleen zal moeten afleggen, ondanks de liefdevolle steun van familie en vrienden. Dat ze flexibel zal moeten zijn omdat haar leven van nu vol onzekerheden zit. Dat het geen zin heeft om tegen de ziekte te strijden, maar dat ze zich beter kan overgeven.

Tot ieders blijdschap herstelt ze en wordt ze na een periode van regelmatige controles genezen verklaard. Juist deze periode van herstel is lastig; Laura ervaart een kloof tussen wie ze was voor en na de kanker. ‘Ik was een kind en ik verwachtte een leven zonder grote bergen. Het meisje van voordat ik kanker kreeg is een vreemde voor mij. Hoe keer je terug in het leven als een ander persoon?’, schrijft ze over deze tijd.

Na een bezoek aan de Franse berg Mont Ventoux komt ze op het idee een fietstocht te houden. Niet de berg op zoals velen, maar vanaf de voet ervan naar Emmeloord waar ze op dat moment woont bij haar moeder. Begeleid door familie en vrienden fietst ze met haar korte koppie, nog van de chemo’s, de 1600 kilometer op haar ligfiets en haalt zo geld op voor de stichting Doe een wens. Het geeft haar een goed gevoel om haar leven op die manier weer richting te geven.

Na het halen van haar VWO-examen besluit Laura kunstgeschiedenis te studeren in Amsterdam. Ze ontmoet een mede-studente die een hartsvriendin zal worden, krijgt werk bij een kookstudio, studeert met plezier in een stad die bruist zoals Laura zelf. De onbezorgde tijd duurt niet lang, al snel blijkt dat zij uitzaaiingen heeft in haar longen. Genezing is niet mogelijk, zo hoort ze van de oncoloog, juist op een moment dat ze weer begint te geloven in een verre toekomst. Laura besluit geen levensverlengende behandelingen te ondergaan, ze wil kwaliteit van leven. De terugkeer van de kanker nu zonder hoop op genezing geeft haar een ander perspectief. Ze realiseert zich dat ze weliswaar geen invloed heeft op de omstandigheden en op haar ziekte, maar wel op hoe ze leeft. ‘Of je nu doodgaat of niet, of het je tijd is of niet, het enige wat op dat moment mogelijk is, is groeien.’

Laura besluit om in Amsterdam te blijven, ze wil niet afhankelijk zijn van de zorg van familie, liever blijft ze hen zien als geliefden. Wel neemt ze een buddyhond, een zwarte labrador genaamd Tirza. De twee zijn al snel onafscheidelijk.

Omdat Laura het liefst bezig is met de essentie van het leven heeft ze niet altijd oog voor het praktische alledaagse. Zo vergeet ze bijvoorbeeld zaken als tandpasta voor zichzelf te kopen. Haar broer koopt vaak twee tubes, waarvan hij er een aan zijn zus geeft.

Genieten van het kleine

Mensen die de jonge vrouw voor het eerst ontmoeten zijn onder de indruk van haar uitstraling en van de doorleefde wijsheid voor haar jaren. Voor haar heeft het leven een nieuwe glans gekregen sinds het haar lukte om zowel het leven als de dood te omarmen. Ze wil geen bucketlist, maar genieten van het kleine, leven alsof het de eerste dag is, trouw zijn aan zichzelf en haar diepste wensen en leven in het nu. Familie en vrienden respecteren haar keuzes, al houden ze soms hun hart vast voor Laura die ondanks haar broze lichaam zo onvervaard op dingen af kan gaan, die geen beren op de weg ziet en als ze er een tegenkomt de beer recht in de ogen kijkt.

Laura besluit een boek te schrijven over haar ervaringen, inzichten en ook worstelingen en verdriet. Want mooie inzichten komen niet vanzelf en weten dat je doodgaat is hard werken. Vaak doet haar lichaam pijn, ze is soms bang, verdrietig of eenzaam. Het geeft rust om ook die emoties te accepteren.

Laura’s boek Leef! wordt een bestseller en ze is een regelmatig geziene gast in diverse tv-talkshows om te vertellen over haar leven en inzichten. Ze doet dat bedachtzaam met goed gekozen woorden en vaak een stralende lach. Laura wordt zelfs gevraagd voor een eigen televisieprogramma. Maar haar ambitie is nooit geweest om een BN’er te worden en ze wil ook niet steeds gezien worden als het ongeneeslijk zieke meisje. Ze wilde vooral haar boodschap overbrengen. Langzaam trekt ze zich terug uit de spotlights en begint een nieuwe studie gezondheidsrecht en strafrecht. Het geeft haar de intellectuele uitdaging waarnaar ze op dit moment verlangt. Ze haalt haar bachelor cum laude. Niet al haar mede-studenten weten van haar ziekte. Niet dat ze het bewust verzwijgt, maar het hoeft er niet altijd over te gaan, ze wil ook gewoon Laura zijn. Een paar jaar heeft ze een relatie met een mede-student, haar eerste vriendje met wie ze samenwoont. Ze studeert twee semesters in de Verenigde Staten, keert terug naar Nederland, hervat haar studie en werk bij de kookstudio en werkt daarnaast twee dagen per week bij een advocatenkantoor in Amsterdam-Zuid. Ze leeft – naar de tekst op haar geboortekaartje – met een toekomst die elke dag opnieuw begint.

Verlangen naar huis

In juli dit jaar krijgt Laura een longbloeding. Dat haar overlijden nu dichtbij is weet ze meteen. Vanaf nu zit ze in een rolstoel wanneer ze naar buiten gaat, maar haar ogen blijven stralen. Dierbaren staan om haar heen, ook haar drie broers. Eerder hadden ze met z’n vieren een passende tatoeage laten zetten, als symbool voor hun eeuwige band. Laura koos voor de vier paar voetjes van haar geboortekaartje.

Ze is voorbereid op haar reis. De jurk en gouden hakken voor in de kist kocht ze al eerder. Voor haar trouwe hond heeft ze een nieuw thuis gevonden. Ze maakt grapjes als altijd en troost anderen. De dood die eerst nog bij de voordeur stond is nu binnen, zo verwoordt ze, maar ditmaal verlangt ze echt naar ‘huis’, naar de mooie wereld waar ze naar toe zal gaan.

Vlak voor haar overlijden maakt ze samen met haar moeder, broer en een vriendin nog een autotocht door Amsterdam. Ze rijden langs de universiteit waar ze studeerde, langs het IJ, ze stoppen bij het chique Amstel hotel voor een glas wijn. Wanneer ze op de terugweg het drukke Museumplein passeren zegt Laura: ‘Weet je wat ik troostrijk vind? Dat al die mensen daar straks nog lopen, ook als ik er niet meer ben.’

Laura Petra Maaskant werd geboren op 21 maart 1994 in Ens en overleed op 15 augustus 2019 in Amsterdam.

Trouw beschrijft het leven van onlangs overleden heel gewone of bekende mensen. Heeft u zelf een tip voor Naschrift? Mail ons via naschrift@trouw.nl.