Imam Abdelwahab Bachri (1949-2020) overleed aan corona: ‘In zijn laatste preek demonstreerde hij nog hoe je een mondkapje opdoet’

Hij zou eigenlijk schaapherder zijn geworden. Er kon in het voor­malige bedoeïengezin waarin Abdelwahab Bachri opgroeide maar één kind naar de ­Koranschool, de enige vorm van onderwijs die er in de nabije omgeving van hun dorp in het noordoosten van Marokko te vinden was, en dat voorrecht kreeg zijn zusje. Dus hoorde de vijfjarige Abdelwahab haar stiekem uit na schooltijd, vertelt zijn jongere broer Moustapha Bachri (52). “Wat had ze geleerd? Wat had ze meegemaakt?”

Toen hij alsnog naar school mocht, leerde hij in een jaar of vijf de Koran uit het hoofd. Als tiener vertrok Abdelwahab vervolgens naar een madrassa in Tétouan, waar hij zich verder bekwaamde in de islamitische geloofsleer en de koranrecitatie. In 1978 kwam er een verzoek van de Rotterdamse An Nasrmoskee om een vacature te vervullen. Het was een grote stap, vertelt zijn zoon Mohammed Bachri (43). “Hij wist dat het imamschap in Nederland zwaarder zou zijn, in een land dat niet overwegend islamitisch is. Maar hij zag het als een roeping.”

Imam Bachri was er diep van overtuigd dat de islamitische religie en goed Nederlands burgerschap in elkaars verlengde lagen. Een hand geven aan minister Verdonk, zegt zijn zoon Mohammed, had hij geen probleem gevonden. “Zijn lijn was: als het goed is voor algemeen belang dat we een hand geven, dan moeten we dat doen.”

Zijn laatste vrijdagpreek

Hij probeerde mensen altijd te kalmeren als een politicus als Geert Wilders met ‘kinderachtige provocaties’ kwam, vertelt zijn broer Moustapha. “Negeren, zei hij. Reageren vergroot alleen maar de kloof, en dat verstoort de maatschappelijke vrede. En dat is niet wat de Profeet voorstond. Hij heeft altijd gestreden voor harmonie.”

Na twaalf jaar stopte Abdelwahab bij de An Nasrmoskee en werd hij maatschappelijk werker bij Humanitas. Later was hij ook docent aan de Islamitische Universiteit Rotterdam (IUR). Een van de moeilijkheden in zijn leven was de Nederlandse taal. Vanwege zijn drukke agenda is het hem nooit gelukt die te leren, vertelt Mohammed. Daarom investeerde hij met liefde in jongens die in Nederland opgegroeid waren en imam wilden worden. Zo is Bachri de leraar van Azzedine Karrat, een van de weinige Nederlandssprekende imams.

In zijn laatste vrijdagpreek, in een moskee in Maassluis, sprak hij vurig over het belang van het bestrijden van het coronavirus, en het opvolgen van overheidsmaatregelen. Hij demonstreerde zelfs hoe je een mondkapje opdoet. Des te pijnlijker, zegt zijn zoon, dat hij een week later zelf ziek was. Abdelwahab laat een vrouw, twee zoons en een dochter achter. Zijn zoon Mohammed vertelt dat zij zich troosten met de gedachte dat zijn vader zijn hoogste doel heeft bereikt: “Te zijn onder de vleugels van Allah’s genade”.