Ik was nogal dweepziek in mijn jeugd. Liep eenzaam smachtend en quasiverlaten door bossen en zo

Omdat Harry de Winter mij niet voor zijn tv-programma ‘Wintertijd’ vroeg, doe ik het zelf maar.

Rob, uit wat voor gezin kom je? “Mijn vader was dominee, mijn moeder, die nog leeft analiste.”

Dominee zozo, oh ja, dat had je toen soms. Wat was de muziek die bij je jeugd hoorde? “Nou Schubert vooral, ‘Moments Musicaux’ natuurlijk en ‘Åses Tod’ van Grieg speelde ik vierhandig met mijn moeder.”

Goh, zo jong al ernstig. Was je een nerd? “Een wat? Ik hield van Daniel Wayenberg en Herman Krebbers, dat waren idolen van mijn moeder en dus ook van mij.”

Ik las dat je een heftige puberteit had, je werd toch wel van school getrapt, neem ik aan? Wat draaide je in die tijd? “Eh nee, sorry, nooit van school getrapt. Ik liep in mijn puberteit weg met Chopin vooral, en Schumann. Ik wilde pianist worden weet je.”

Ja, snap ik, ik ben ook dol op keyboards, Billy Preston, of was je meer een Rob Hoeke-fan? “Nou nee, ik had besloten dat ik Islamey van Balakirev zou leren spelen, de derde Mephistowals van Liszt. Ik zag mijzelf als toekomstige klavierleeuw. Ik had lange vingers.”

Door een sinaasappelpapiertje bromt

Oké oké, ik hoor toch dat je soms ook wel naar popmuziek luisterde, klopt dat? “Nou ja, weet je, Procol Harum, daar kon ik nog wel tegen. ‘A Whiter Shade of Pale’, ‘n beetje Bach. Bach is altijd goed, ook als je het door een sinaasappelpapiertje bromt.”

Sinaasappelpapiertje? “Ja, die had je toen.”

Ja grappig, gekke tijd, maar goed, Bach dus. Je ging studeren, werd verliefd. Muziek? “Ja, wat hoort daar nu bij, niet de bruiloftsmars uit Lohengrin in elk geval. Ben nooit een Wagner-liefhebber geweest, alhoewel Ouverture Tannhäuser...”

Wagner? Robert Wagner? “Ik denk dat ik vooral Debussy en Ravel met de liefde associeerde, dat zwevende gevoel, maar toch ook een beetje experimenteel, althans dat vond ik toen.”

Oké, de vrouwen, altijd een interessante periode in een mannenleven, je was getrouwd, las ik op internet, vier dochters zag ik ergens, maar in de jaren negentig scheidde je. Randy Newman? Roy Orbison? “Nee, zeg. ‘Verklärte Nacht’ van Schönberg, dat draaide ik toen de hele dag, laatromantiek.”

Qquasiverlaten door bossen liep

Schönberg, dat is toch de man van die onbegrijpelijke muziek, die kwam er bij mij thuis niet in. “Twaalftoonsmuziek bedoel je, ja, maar hij begon als laatromanticus. Net zoals ik eigenlijk, ik was nogal dweepziek in mijn jeugd. Liep eenzaam smachtend en quasiverlaten door bossen en zo.”

Kijk eens aan, ik hoor een beetje Neil Young in je, klopt dat, Old man, look at my life, I’m a lot like you were? “Neil Young? Nee hoor, niet dat ik weet, en later keerde ik weer terug naar Bach, dat is het mooie van muziek, je maakt een soort rondreis.”

Je bent nu 65. Komt de muziek uit je jeugd een beetje terug? “Ik studeer momenteel het Scherzo uit Alexander Glazoenovs tweede pianosonate in, als je dat bedoelt. Onbekend maar prachtig.”

Hm, ik eindig dit gesprek altijd met een dilemma: Beatles of Stones? “Het lijkt me beter dat ik daar geen antwoord op geef.”

Eerdere columns van Rob Schouten leest u hier.