Iedere zomer een ‘Maarten ’t Hart’

Op Schiermonnikoog lees ik altijd een boek van Maarten ’t Hart. Ieder jaar zorg ik ervoor dat ik te weinig boeken meeneem, ­zodat ik op een bepaald moment tijdens de vakantie niets meer te lezen heb. Dan wandel ik naar de enige tweedehandsboekhandel op het eiland.

Van buiten is nauwelijks te zien dat het een boekhandel is. Als je langs het huisje wandelt, en je ziet die met boeken volgestouwde woonkamer, zou je ook kunnen denken dat er een fanatieke lezer woont.

Soms wel en soms niet open

Probleem is alleen dat de boekhandel soms wel en soms niet open is. Ik geloof dat dat komt omdat de eigenaar soms een paar ­dagen op het vasteland is en dan blijft zijn winkel gesloten.

Er staat altijd een grote collectie boeken van Maarten ’t Hart. Misschien heeft die veel ­lezers op het eiland. Of misschien is er een aantal jaar geleden een eilander gestorven, die het hele oeuvre in zijn kast had staan.

Zo ontdekte ik vorig jaar Het uur tussen hond en wolf, een roman over de problemen die ’t Hart met een huurder had.

Verschrikkelijke profiteur

Van het succes van Een vlucht regenwulpen had hij een pand in het centrum van Amsterdam gekocht en daar liet hij een kennis ­wonen, die zich ontpopte als een verschrikkelijke profiteur.

Welk boek ging ik dit jaar van ’t Hart lezen? En zou de winkel open zijn?

Op de dag van aankomst liep ik erheen, met onze zoon van twee maanden in de draagzak. Onderweg werd ik staande gehouden door een bejaarde vrouw. Ze keek nieuwsgierig in de draagzak.

“Hoe heet hij?”, vroeg ze met een Duits ­accent.

Ik noemde zijn naam.

‘Merijn, dat vind ik nou zo'n mooie naam’

Ze vertelde dat ze acht kleinkinderen had. De meeste namen vond ze maar zozo, maar eentje heette er Merijn. “Dat vind ik nou zo’n mooie naam!”

“Ja, is inderdaad wel aardig”, zei ik. Ik legde uit dat ik moest doorlopen, want dat de baby anders wakker werd.

Ik had geluk want de boekhandel was open. De besnorde eigenaar zat in de zon de krant te lezen.

Binnen liep ik rechtstreeks naar de plank met ’t Harts. Ik zag Het dovemansorendieet staan en die wilde ik graag lezen. Maar ik dacht: die koop ik wel later tijdens de ­vakantie, want ik heb nu nog twee ongelezen boeken.

Ik begon te wanhopen

Twee avonden later had ik die uit. Ik liep weer naar de boekhandel. Die was dicht. De volgende dag ook en de rest van de week ook. Ik begon te wanhopen, want er dreigde een einde te komen aan een traditie. Bovendien had ik niks te lezen.

Gelukkig ontdekte ik in de boekenkast van ons vakantiehuisje een ’t Hart. Tussen de Duitstalige paperbacks stond een essaybundel, vol mooie stukken over onder andere Dickens en Tolstoj.

De traditie was gered.