Hoe een horrorfilm mijn hoofd opfrist

Ik ben nogal prikkelgevoelig, daarom begrijpen mensen niet dat ik van achtbanen houd. Als de beugel wordt vastgeklikt en de optakeling begint, gevolgd door een supersonische roetsj, ben ik gelukkig. Het is alsof mijn hoofd van binnen wordt schoongeveegd en op foto’s die je bij de uitgang van de attractie kunt nabestellen zie je mij steevast met de tanden ontbloot, brullend als een wolf.

Vanwege diezelfde prikkel-overkill hou ik ook van horrorfilms. Laatst ging ik met mijn zoon naar ‘The Grudge’, over een vervloekt huis: wie over de drempel stapt wordt behekst. De kwaliteit van het script of de acteerprestaties zijn niet zo belangrijk, ik kom voor de jump scares.

De hoofdrolspeler is in het huis en hoort boven iets, natuurlijk kraken de traptreden, het geluid komt uit de badkamer, wat is dat voor stroperig spul in de badkuip, de man buigt zich voorover en met een rotgang komen uit de smurrie ineens twee bebloede armen tevoorschijn, AAAAAH! Ook dit soort stroomstoten zijn voor mij weldadig, alsof alle loze informatiebrokjes en donkere gedachtenkronkels in mijn hoofd worden opgeschud en alles is weer fris.

Na de dertigste blaf krijg ik moordneigingen

In een bioscoopzaal zitten is voor mij wel een uitdaging. Ongelofelijk hoe vaak mensen moeten hoesten, alsof ze het erom doen. Na de dertigste blaf krijg ik moordneigingen, die ik vervolgens ga beteugelen, het kost zo veel energie. Wat ik ook bizar vind: dat bezoekers gewoon gesprekken met elkaar voeren tijdens de film, alsof ze koste wat kost niet willen worden meegezogen, een andere realiteit in.

Als je dat niet wilt, wat doe je dan in de bioscoop? Ongekend ook hoeveel telefoonschermen aanfloepen tijdens de film. Dan betaal je dus 11 euro voor een kaartje en ga je vervolgens dingen liken op Instagram. Ik heb me letterlijk aan mijn stoel vast moeten houden om te voorkomen dat ik op zou staan en de apparaatjes als een kleuterjuf zou innemen: “Na de film krijg je ’m weer terug.”

We liepen de bioscoop uit, daalden de trappen af richting metro toen een jonge vrouw voor me ineens halt hield omdat er iets op haar scherm gebeurde. Ze wilde rechtsomkeert maken, maar daar kwam ik aangelopen en met mij honderden anderen. Geërgerd rolde ze met de ogen en gorgelde: “GGGGGG!” Het geluid deed me denken aan wanneer de tandarts na het boren lucht en water in je open kies spuit. Zo pijnlijk, maar ook deze moordneiging zou ik beteugelen.

Schrijver en dichter Erik Jan Harmens over de prikkels die het druk maken in zijn hoofd. Lees zijn columns hier terug.