Er is nu net zo weinig te doen als op zondagen in de jaren tachtig

Ik ben opgegroeid in de jaren tachtig in Alphen aan den Rijn. Daar was niet veel te doen en dat is een understatement, maar godzijdank hadden we muziek. Al mijn spaargeld ging op aan cassettebandjes en elpees. Ik hield vooral van maxisingles, dat zijn lange uitvoeringen van liedjes. Een van mijn favorieten was ‘Only when you leave’ van Spandau Ballet, dat als singletje 5 minuut 1 duurde, maar als maxisingle maar liefst 6 minuut 25. Er gebeurde verder niks interessants in die anderhalve minuut extra. Het liedje werd gewoon een beetje uitgerekt, maar als gezegd: er was niet veel te doen in Alphen aan den Rijn. Elk kleine beetje extra entertainment was welkom.

Ik heb altijd een zwak gehouden voor Spandau Ballet en vond het mooi dat de broertjes Gary en Martin Kemp, respectievelijk de gitarist en bassist, vorig jaar stelden dat de inmiddels meerdere keren door ruzies uiteengevallen band alleen nog op het podium zal terugkeren als leadzanger Tony Hadley ook weer meedoet. Ik ben vóór, want Spandau Ballet zonder Tony is als Queen zonder Freddie. Hadley is qua sex appeal weliswaar een lightversie van Bryan Ferry, maar wie de helft zo lekker is als Bryan Ferry is nog altijd heel lekker.

Maxisingles

De solocarrière van Hadley verloopt niet grandioos. Waar hij vroeger optrad in Wembley Stadium, zingt hij tegenwoordig op eighties-feesten en cruiseschepen. Vorig jaar nog kwam hij naar cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer. Tony Hadley! In Zoetermeer! Niks mis met Zoetermeer overigens, ik had er familie wonen en kwam er in de jaren tachtig geregeld. Er was destijds zo mogelijk nog minder te doen dan in Alphen aan den Rijn, maar gelukkig waren er maxisingles. Die duurden lekker lang, zo kwam ik mijn tijd wel door.

Nu we allemaal binnen zitten is er buiten op straat net zo weinig te doen als op zondagen in de jaren tachtig. Winkels waren vanaf zaterdagmiddag tot en met maandagochtend dicht, het grootste deel van de zondag was er letterlijk niets op televisie, iedereen lag maar wat op de bank te vegeteren. ‘Everyday is like Sunday’, zong Morrissey, weer een andere zanger uit die jaren. ‘Everyday is silent and grey.’ Zo prikkelarm als toen wordt het nooit meer, maar omdat er nu bijna niemand meer op straat loopt en er ook nauwelijks nog vliegtuigen overvliegen, komt het aardig in de buurt. De stilte buiten maakt me stil van binnen.

Schrijver en dichter Erik Jan Harmens over de prikkels die het druk maken in zijn hoofd.