Er even tussenuit in mijn privébos

Ik had de hele zomervakantie doorgewerkt en ook de maanden erna. Op een gegeven moment was ik wel een beetje aan het einde van mijn Latijn, al zag ik ook in dat dat zoals dat heet een first world problem was. Niettemin gunde ik mezelf een week vrij, zette zeven vette kruizen in mijn agenda en dacht: knappe jongen die daar nog een afspraak in weet te fietsen.

Zoals bekend ben ik bovenmatig gevoelig voor prikkels, om te ‘ontprikkelen’ huurde ik in het oosten van het land een huisje zonder buren, enkel omringd door akkers. Wat me in de brochure vooral over de streep trok, was het privébos dat naast het onderkomen lag. Dat woord stond er echt: privébos. Het eerste wat ik deed na aankomst was natuurlijk daardoorheen kuieren, door dat privébos. Het mat vierenzeventig stappen in de lengte en tweeëndertig in de breedte en was omheind met een provisorisch hekje van gevlochten wilgentakken. Daar kon iedereen zo overheen stappen, maar dan bevond hij zich dus wel op privéterrein (het mijne).

Nog vol in de stress verlangde ik die eerste dag naar een stand-your-ground law als in Texas, waar je als burger indringers zo met je blaffer van je erf mag schieten. Gelukkig bracht de prikkelarme omgeving me snel in een vredelievender stemming.

Lezen over leed

Eerst had ik verloren op de bank gezeten, me geen raad wetend met het concept vrije tijd. Soms hoorde ik mijn telefoon gaan, maar dat kon niet, want hij stond uit. Gaandeweg de week raakte ik bedrevener in het lummelen, reeds na de ochtendkrant deed ik mijn eerste dutje van de dag. In slappe Netflix-meuk had ik geen zin, dus ging ik een boek lezen: ‘Jeugdherinneringen’ van Maxim Gorki.

Wat me naast de armoede, de honger en de wodka-inname vooral trof, was hoe gewoon huiselijk geweld bevonden werd in het negentiende-eeuwse Rusland (buitenhuiselijk geweld trouwens ook). Vrijwel dagelijks kreeg de kleine Maksímytsj klappen, iets wat we hier en nu (het houdt niet op, niet vanzelf) door Jeugdzorg zouden laten afhandelen.

Er was op een gegeven moment niet eens meer een slaapkamer beschikbaar, de jongen sliep in de keuken! En niet in een bed, maar op een plank! De Russen weten wat lijden is, dat zette mijn aan-het-einde-van-mijn Latijn-zijn aardig in perspectief. De week was om, het boek uit, ik ging maar weer eens aan het werk.

Schrijver en dichter Erik Jan Harmens over de prikkels die het druk maken in zijn hoofd. Lees zijn columns hier terug.