Dringen voor een prik, maar dan wel graag van Pfizer

Via de website van de Tunesische GGD maakte ik een afspraak voor mijn derde vaccinatie. Het was alweer bijna een jaar geleden dat ik mijn eerste twee prikken had gekregen. We woonden toen in ­Jeruzalem en moesten ervoor naar Tel Aviv. De vaccinatietent stond opgesteld bij de zee. Binnen kon ik de mensen op het strand horen lachen en spetteren.

Ik had zelf mijn zwembroek ook al aan.

De vaccinatielocatie in Tunesië was ook aan zee, maar het was geen zwemweer. Op een binnenplaats stonden zo’n dertig mensen. Ze stonden niet netjes in een rij, maar als een kluwen voor een dichte deur. Iedereen had die lijdzame blik in de ogen van mensen die wachtten. Ik ging erbij staan en stond even later ook zo te kijken. De groep werd steeds groter.

Onverwachts ging de deur open. Mannen en vrouwen stroomden naar buiten, terwijl de mensen om me heen zich allemaal tegelijk naar binnen probeerden te wurmen.

Twee potige zusters duwden de deur dicht

Het lukte me om als allerlaatste door de smalle opening te glippen. Meteen daarna duwden twee potige zusters de deur dicht. Ze moesten er met hun volle gewicht tegenaan drukken, want van de andere kant werd er nog steeds kracht op uitgeoefend. Toen ze de deur eindelijk dicht hadden, schoven ze er een ziekenhuisbed voor.

Het kabaal van buiten was nu minder goed te horen. In de zaal ontstond een zekere rust. Iedereen leek dezelfde opluchting te ervaren. Het was ons maar mooi gelukt om binnen te komen.

We moesten in rijen van zes op stoeltjes gaan zitten. De hoofdzuster stond in het midden, naast een grote kar vol injectie-­naalden. “Wie wil er Moderna?”, riep ze. Niemand reageerde.

“En wie Pfizer?” De hele zaal stak nu de ­vinger op en er ontstond een opgewonden gejoel. Even dacht ik dat we met z’n allen “Pfizer!” gingen scanderen. “Pfizer! Pfizer!”

De hoofdzuster liep langs de rijen en schreef bij ons allemaal een P op de handpalm.

Daar zat ik kwartnaakt

Ik had mijn overhemdsmouw al opgerold, maar die kwam volgens haar niet hoog genoeg. Ze wilde mijn hele schouder zien. En dus zat ik kwartnaakt te wachten op mijn prik.

Af en toe klonk er dreigend gebons op de deur. Vlak voordat ik aan de beurt was, slaagden ze erin om de deur open te krijgen, waardoor het ziekenhuisbed op de grond kletterde. Een hulpzuster drong de menigte weer naar buiten, waarna de rust voor even was hersteld.

De hoofdzuster wandelde langs de rijen en gaf ons kordaat, een voor een, een prik. Toen iedereen aan de beurt was geweest, lieten ze ons via een achterafdeur naar buiten. Het voelde alsof we vluchtten voor een woedende massa antivaxers. Maar het waren juist mensen die heel graag gevaccineerd wilden worden.