Dirigerende BN'ers? Straks mogen ze nog opereren of rechtspreken

Afgelopen zaterdagavond zag ik de zanger Jan Smit en acteur Kees Boot op tv. Natuurlijk, zult u zeggen, daar wonen ze immers. Zeker, dat is zo, maar ze waren niet in hun gewone doen. Ze schaatsten namelijk. In het programma dat zo leuk ‘De ijzersterkste’ heet: BN’ers op de smalle ijzers. Nu ben ik heel slecht in Bekende Nederlanders, want er zijn er veel te veel, dus dit waren de enige twee die ik herkende maar ik wil graag geloven dat Enzo Knol, Fidan Ekiz en Renee Fokker ook tot het gilde behoren.

Het was een aandoenlijk gezicht, die beroemde stumperende schaatsers, gestut en toegeschreeuwd door Rintje Ritsma en Marianne Timmer (zij hoefden goddank niet te zingen en acteren), die niet alleen zo hard mogelijk moesten maar ook nog de estafette moesten doen en elkaar bijgevolg ook zo nu en dan een slap duwtje in de rug gaven waarvan ze bijna omkukelden. Ik bedoel maar, ik schaats beter.

‘De ijzersterkste’ behoort tot het populaire genre ‘schoenmaker verlaat je leest’: BN’ers zijn branchevreemd bezig. Door overdadig familiebezoek de laatste weken was ik gedwongen even zo veel naar ‘Maestro’ te kijken, ook zo’n programma: in dit geval BN’ers die een symfonieorkest kwamen dirigeren. Ik vraag me af wat de bedoeling nu eigenlijk is: is het om te laten zien wat voor multitalenten onze beroemdheden eigenlijk zijn, en is het daarmee bedoeld om ons ON’ers dieper in ons ON’-erschap te duwen, of moeten we zien dat zij er net zoals wijzelf niet veel van bakken: moeten we ons na afloop getroost voelen?

Frisse kijk

Hoe het ook zij, je zult maar Bekende Nederlander zijn en blootgesteld zijn aan zulke branchevervaging! De trend komt geloof ik uit het bedrijfsleven waar een originele geest het woord ‘comfortzone’ heeft gemunt en waar we uit moesten komen. Of komt het door het koningshuis dat op Konings- of Koninginnedag ten behoeve van de eigen populariteit aan tongooien of volksdansen doet in plaats van aan koningschap?

Hoe het ook zij, ik hoop dat een aantal beroepen, zoals die van arts en rechter (eigenlijk de oude patriciërsberoepen) van deze nieuwe gewoonte gevrijwaard blijft. Dat wil zeggen: ik hoop niet dat BN’ers mogen gaan opereren of rechtspreken, maar rechters en chirurgen mogen van mij best schaatsen en dirigeren, doch ik vrees dat het virus zich al wijd verbreid heeft. Ook op de burelen van deze krant hoorde je het op een gegeven moment: ga jij nu maar eens van economie naar buitenland, voor een frisse kijk! Misschien is het wel de angst voor de verkokerde blik en de tunnelvisie, voor een vorm van autisme die ons allemaal op vreemde paden jaagt.

Wie niet alles kan of wil uitproberen doet straks niet meer mee. Oude deugden zoals vakmanschap komen op de tocht te staan, maar ach, daar heeft de mens van de toekomst toch niks aan, die zit immers in z’n luie stoel en laat zijn robot het vuile werk doen. Ik ben benieuwd wanneer ons dat wordt voorgeschoteld: Bekende Robots die orkesten dirigeren, estafetteschaatsen en columns schrijven.

Eerdere columns van Rob Schouten leest u hier.