De vrouw deed me voor hoe ik moest ademen. En toen verkocht ze me héle dure thee

Ik liep de deur uit om een bakje frambozen, een pak thee en de nieuwe Asterix te kopen. Om ook in Tunesië de lokale boekhandel te steunen, had ik een paar weken geleden een exemplaar van Astérix et le Griffon gereserveerd. Die was al in oktober in Frankrijk verschenen – tegelijk met de Nederlandse vertaling in Nederland trouwens – maar in Tunesië kwam die pas in december uit.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik een strip had gekocht. De laatste keer zal ergens begin jaren negentig zijn geweest, toen ik ieder weekend in boekhandel Lambiek in de Kerkstraat in Amsterdam een album mocht uitkiezen. Dat ik deze gewoonte op mijn bijna veertigste weer oppakte, kwam niet voort uit jeugdsentiment of een regressie van mijn verstandelijke vermogens, maar uit het idee dat het een goede manier zou zijn om mijn Frans te verbeteren.

Bovendien had ik begrepen dat Michel Houellebecq in deze nieuwe Asterix een rolletje toebedeeld had gekregen en dat riep wél jeugdsentiment op. Rond mijn twintigste was ik een groot fan van Houellebecq. Ik kocht toen zelfs in een Parijse boekhandel zijn roman Plateforme, in het Frans dus, ook al had ik de Nederlandse vertaling van Martin de Haan al gelezen. Ik vond het boek dusdanig goed, dat ik Frans wilde leren om het in de originele taal te kunnen lezen.

Dat betekent dat ik sinds mijn twintigste optimistischer ben geworden

Van mijn Houellebecq-enthousiasme is weinig meer over. Ik kreeg steeds minder zin in zijn cynisme en pessimisme. Aangezien zijn wereldbeeld met de jaren weinig is veranderd, zal dat betekenen dat ikzelf na mijn twintigste optimistischer ben geworden.

Nadat ik het bakje frambozen had afgerekend, liep ik naar de theewinkel. Een vrouw met een roze bril, grote oorbellen en zwarte stekeltjes keek me aan vanachter de toonbank.

“Un thé pour dormir, s’il vous plaît,” zei ik.

Ik bedoelde een thee die geschikt was voor het slapengaan, maar de vrouw met de stekeltjes begreep dat ik slaapproblemen had. Ze begon me omstandig uit te leggen dat ik dan, telkens als ik een slokje nam, eerst heel diep moest in- en uitademen. Ze deed me de ademhalingsoefening voor, terwijl ze me bezorgd en moederlijk aankeek. En dat terwijl ik over het algemeen maar een halve zin Proust nodig heb om in slaap te komen.

Ze vroeg of ik een klein of een groot pakje wilde. Ik koos een klein, want dat vond ik al behoorlijk groot. Daar kon ik zeker een jaar van slapen. Toen ze me de prijs noemde, schrok ik even, tot ik besefte dat ik niet alleen thee had gekocht maar ook een slaapconsult had gekregen. Dus ik begreep wel dat het zo duur was.

Ik had nog net voldoende geld over voor Astérix et le Griffon.