De vader van de jarige lag iedere keer dubbel, ik vond het niet grappig

Onze zoon van twee heeft in ­Tunesië een rijker sociaal leven dan ik. Hij wordt in elk geval ­vaker uitgenodigd voor feesten. Dit keer ging het om de verjaardag van een klasgenote.

De moeder van het meisje is een Tunesisch-­Braziliaans fotomodel, met wie ik een keer, bij een ander verjaardagsfeestje, over schrijfster en diplomatenvrouw Clarice Lispector heb gepraat. Het werd een tamelijk diepzinnig gesprek over ongeluk en ­inspiratie.

Het feest van haar dochter vond plaats op de heuvel van Gammarth, in een marmeren ­paleis dat uitkijkt op de Middellandse Zee. Ietwat geïntimideerd door de pracht en praal stond ik met onze zoon en dochter voor een metalen poort, die was behangen met ballonnen. De poort stond op een kier. Ik duwde hem verder open.

Later begreep ik dat het de bedoeling was ­geweest dat we via de tuin verder waren ­gelopen. Maar wij liepen het huis in, met als gevolg dat we minutenlang door marmeren zalen doolden, zonder iemand tegen te ­komen.

De meeste aanwezigen waren fotomodellen op hakken

Het feest bleek in de kelder, aan de achterkant van het huis. De meeste aanwezigen waren fotomodellen op hakken, met of ­zonder kinderen.

De moeder van de jarige ontving ons hartelijk, maar was te druk om rustig met mij over Clarice Lispector te praten. Haar man zat ergens afzijdig en bemoeide zich niet met het feest. Hij vond dat duidelijk een taak voor zijn vrouw. Verveeld keek hij voor zich uit.

Onze kinderen vermaakten zich. Ik voerde her en der niet extreem succesvolle gesprekjes. En zo gingen er twee uur voorbij.

Ineens kwam er leven in de vader van de ­jarige. Hij had een grapje bedacht en begon al bij voorbaat te gniffelen. Met een waterspray spoot hij in de nek van een van de ­fotomodellen, terwijl hij hard ‘hatsjie’ riep. Het fotomodel keek geschrokken om. Hij kwam niet meer bij van het lachen.

Hij vond duidelijk dat ik mee moest lachen

Hij vond dit zo grappig dat hij het grapje nog eens maakte, nu bij een ander fotomodel. Midden in zijn schaterlach keek hij plotseling mij aan. Hij vond duidelijk dat ik mee moest lachen, maar ik vond het eigenlijk niet zo grappig. Dus ik lachte niet.

Het incident deed me denken een schitterende scène in Denkend aan Holland van Thomas Rosenboom. Daarin beschrijft hij hoe hij op zijn balkon zit aan de gracht, ­terwijl een boot langsvaart. Een man staat op het dek te hossen op dreunende muziek en lacht en zwaait naar Rosenboom. Die lacht en zwaait niet terug, waarna de man naar hem begint te schelden. Want Rosenboom deed niet leuk mee.

Het verschil met mijn situatie was dat de ­vader van het meisje niet boos werd. Hij liet zijn plezier niet door mij vergallen. Integendeel. Hij herhaalde het grapje net zolang totdat ieder fotomodel een keer slachtoffer was geworden. En iedere keer lag hij dubbel.