De man met het fluitje en de snor op het drukke kruispunt

Op het drukste kruispunt tussen Carthago en Tunis staat iedere ochtend een verkeersregelaar. Groen of rood betekent dan niets meer. Hij bepaalt wie rijdt en wie wacht.

Tunesische automobilisten willen nog weleens de grenzen van het toelaatbare opzoeken, maar in zijn nabijheid durft niemand dat. Iedereen is hartstikke bang voor hem.

Hij draagt een groen uniform dat is vol­gespeld met insignes. Op zijn schouders ­zitten epauletten en zijn fonkelwitte handschoenen komen tot zijn ellenbogen.

Het indrukwekkendst is zijn enorme snor, die zo’n twintig centimeter lang zal zijn. Daaronder houdt hij zijn fluitje tussen zijn lippen geklemd, daarboven kijkt hij met zijn strenge ogen naar zijn onderdanen: al die ­auto’s die iedere dag naar werk en school scheuren en ongeduldig beginnen te ronken als ze moeten wachten.

Een keer zag ik hem om een uur of negen naar de kant lopen. De ergste spits was voorbij en zijn werk zat erop. De verkeerslichten hadden hun autoriteit weer teruggekregen. Het was net groen.

Het leek wel alsof hij dwars door de auto’s liep. Zonder een moment zijn pas te vertragen of te versnellen, kuierde hij door de verkeersstroom. Ik had het idee dat ik naar een sciencefictionfilm à la The Matrix keek.

Een paar dagen geleden kreeg ik de kans om hem van dichtbij te bekijken. Zonder overdrijven kan ik zeggen dat dit een angstaanjagende, en misschien zelfs wel traumatische ervaring was (dat tweede zal zich in de komende tijd uitwijzen).

Misschien kon ik ook wel links gaan staan, ook al moest ik rechtdoor

Het was me opgevallen dat de uiterst linkse baan altijd vrij leeg bleef. Die was voor automobilisten die linksaf sloegen, maar misschien kon ik er ook wel gebruik van maken, ook al moest ik rechtdoor. Het kwam zo uit dat ik helemaal vooraan stond. Geamuseerd keek ik naar het vertrouwde tafereel van die druk fluitende verkeersregelaar, die het uitstekend zou doen als generaal aan het oorlogsfront.

Ineens strekte hij zijn witgehandschoende arm naar mij en gebaarde me te rijden. Ik ­gebaarde terug dat ik niet naar links maar rechtdoor moest.

Hij begon zeer geagiteerd te fluiten. Met zijn armen boven zijn hoofd maakte hij een kruis, ten teken dat iedereen nu even moest wachten.

Woedend kwam hij op me af. Hij drukte zijn snor tegen mijn raam. Nogal angstig opende ik het.

Half in het Frans half in het Tunesisch begon hij me uit te foeteren. Deze linkerbaan was voor auto’s die linksaf moesten. Ja, dat had ik wel begrepen inmiddels. Ik zei maar heel vaak sorry en kon alleen maar hopen dat het moment snel voorbij zou zijn.

Eindelijk was hij klaar. Van alle kanten werd druk en ongeduldig getoeterd. Ik trok op en reed rechtdoor.

Eén ding weet ik zeker: ik ga nooit meer op die linkerbaan staan.