De lange ij stuit buiten de landsgrens op unaniem onbegrip

De man die me op de tennisclub een jacht van zes miljoen had aangeboden, heb ik niet meer gezien. Wel kwam ik in contact met de Tunesische Henda, met wie ik sindsdien regelmatig tennis. Tegenover mij doet ze alsof ze geen Engels spreekt, waardoor de Franse tennistermen er inmiddels goed in zitten. Ook leer ik door haar wat Tunesisch.

Hoewel het contact verder prima verloopt, is er helemaal in het begin een misverstand ontstaan over mijn naam.

Onze gemeenschappelijke tenniscoach noemt me ‘Marvin’ en ik heb dat tot dusver niet recht kunnen zetten. Omdat hij degene was die Henda en mij met elkaar in contact bracht, noemde zij mij eerst ook ‘Marvin’. Daarna is mijn naam, komend uit haar mond, geëvolueerd tot ‘Mervin’. Wel iets beter dan Marvin. Maar toch nog niet helemaal zoals ik het zou willen.

Merin

Ik stel me in Tunesië meestal voor als ‘Merin’: ‘me’ zoals in meringue en ‘rin’ zoals Rienus. De lange ij stuit buiten de landsgrens namelijk op unaniem onbegrip.

Het probleem was nu dat Henda me al zo vaak en hartelijk ‘Mervin’ had genoemd, dat ik het enigszins pijnlijk begon te vinden om haar te corrigeren. Het leek me ook een beetje raar overkomen na zoveel weken. Want natuurlijk zou ze vragen waarom ik dat niet eerder had gezegd.

Tegelijkertijd begon de naam ‘Mervin’ me eerlijk gezegd steeds meer de keel uit te hangen. Een paar keer stond ik met kloppend hart op het punt om het haar te zeggen. Maar op het laatste moment slikte ik mijn woorden steeds weer in. Ik was bang dat het er door de opgebouwde irritatie wat te fel uit zou komen. Bovendien leek het me erg onaardig om haar hartelijke ‘Bonjour Mervin!’ te beantwoorden met een zuur ‘Zo heet ik niet’.

Dat ‘haha’ aan het begin van mijn bericht was uitermate sukkelig

Uiteindelijk, na lang wikken en wegen, besloot ik de kwestie per WhatsApp aan te snijden. Ik schreef: ‘Haha, mijn naam is overigens Merin, zonder V. Maar natuurlijk, het is niet erg.’ Dat ‘haha’ aan het begin van mijn bericht was vanzelfsprekend uitermate sukkelig.

Ze antwoordde (en ik begrijp het nog altijd niet): ‘Hahahahaha, ja, het is Mervin :)’

Een dag later stuurde ze me een nieuw bericht, beginnend met ‘Salut Mervin’.

De boodschap was duidelijk niet aangekomen.

Ik was blijkbaar in een sociale bui

Na weer drie weken lang ‘Mervin’ te zijn genoemd, besloot ik het maar gewoon op de tennisbaan te zeggen. Ik was blijkbaar in een sociale bui, want het kwam er helemaal niet agressief of geforceerd uit. Ze verontschuldigde zich en beloofde dat ze het vanaf nu goed zou zeggen.

In het uur daarna noemde ze me nog een paar keer ‘Mervin’. ‘Sorry,’ zei ze, ‘ik moet het nog even uit mijn systeem krijgen.’ Dat snapte ik wel.