De droom van onze hond Pleun

Ik heb al decennialang een terugkerende droom waarin ik op een drafje naar de ingang van een hoge flat loop. Ik bel niet aan, toch zwaait de deur open. De lift doet het gewoon, maar ik neem de trap. Na een paar stappen merk ik dat ik op mijn sokken ben. Op de derde etage hoor ik beneden iemand anders diezelfde trap op gaan, wél met schoenen aan. Steeds kijk ik achter me of ik al word ingehaald en als dat op de zevende etage op het punt staat te gebeuren, schrik ik wakker.

Onze hond Pleun had soortgelijke dromen. Dan kneep ze haar ogen nog dichter dan ze al waren, bewoog d’r voor- en achterpoten snel heen en weer en blafte binnensmonds. Ze kwam niet vooruit, maar rende zo hard als ze kon. Als ik het genoeg vond hielp ik haar uit de droom door zachtjes over haar buik te aaien. Dan strekte ze zich uit alsof ze zonnebaadde.

We stonden jarenlang samen op Google Streetview. Op panoramafoto’s zag je ons wandelen langs de school waar mijn dochter op zat. Mijn gezicht was om privacyredenen geblurd, de snoet van Pleun niet. De foto’s stamden uit de tijd dat ik door omstandigheden geen vaste woon- of verblijfplaats had. Pleun en ik wandelden langs de appartementen tegenover de school en dan keek ik naar binnen en dacht: je zou daar maar wonen, wat heerlijk moet dat zijn. Nu woon ik inmiddels zes jaar in een van die appartementen en ik moet zeggen, het woont inderdaad prima.

Ik kocht een mand én een bench, maar Pleun wilde altijd alleen maar op de mat in de badkamer liggen. Als ik ging douchen liep ze even naar buiten om zodra ik klaar was weer terug te kuieren. In de badkamer werd ze met rust gelaten, geluiden drongen er nauwelijks door en omdat de deur altijd op een kier stond was het er schemerdonker. Graag zou ik naast haar zijn gaan liggen om zo het leven aan me voorbij te laten trekken, maar helaas ben ik daarvoor te drukbezet.

Pleun was dertien en had dingen in haar buik die we niet lieten onderzoeken, want de aard van die dingen liet zich raden. Zonder binnenstebuiten te hoeven worden gekeerd is ze rustig doodgegaan, omringd door de mensen van wie ze het allermeeste hield. Zij het altijd een beetje op afstand, bij voorkeur vanaf de badmat.

Schrijver en dichter Erik Jan Harmens over de prikkels die het druk maken in zijn hoofd. Lees zijn columns hier terug.