De buurtapp vrolijkt mij elke dag weer op

Het duurde even, maar langzaam begin ik onze buren te leren kennen in Carthage. Wat daarbij helpt, is dat ik mocht toetreden tot de buurt-app. Daarin gaat het er uitermate hoffelijk aan toe.

Zo is er een buurvrouw die iedere ochtend een foto plaatst van een bloemetje in de tuin. Daar schrijft ze dingen bij als: ‘Dit bloemetje zegt goedemorgen’ en ‘Mijn rode fresia wenst jullie het allerbeste voor vandaag’.

Het is een vrolijk, opbeurend begin van de dag. Soms heb ik om een uur of tien nog geen foto ontvangen en vraag ik me af of er iets aan de hand is. Maar altijd verschijnt dan al snel weer een bloemetje op mijn telefoon, met daarbij een gelukwens.

De rest van de dag stromen reacties van andere buren binnen: iedereen is elke dag weer heel enthousiast over het bloemetje.

Samen met de buren groente telen

Omdat in Tunesië veel chemische bestrijdingsmiddelen worden gebruikt in de landbouw, is het hier niet per se gezond om veel groente en fruit te eten. Veel mensen maken zich daar zorgen over.

In de buurt­app opperde iemand het idee om zelf onze groente en fruit te telen op een braakliggend stuk grond, waar op het moment vooral plastic tasjes welig tieren.

Dit plan werd, net als de bloemetjes-­foto’s, met unaniem enthousiasme onthaald. Ik hoop dat het er ook echt van komt en dat ik zo deze positieve en sympathieke buren nog beter kan leren kennen.

Onverwacht een mooi gesprek

Een van hen spreek ik eens in de paar maanden op straat. Hij werkt als piloot voor een Congolese luchtvaartmaatschappij.

Al bij onze eerste ontmoeting zei hij dat hij kankerpatiënt was. Ik vertelde toen dat mijn moeder ook kanker had. Het werd, ­zomaar op straat en volkomen onverwacht, een erg mooi en intiem gesprek.

Sommige mensen ken je een half leven lang en nog altijd praat je met ze alleen maar over het weer en vakanties. Met andere mensen voer je al bij de eerste ontmoeting een gesprek van betekenis.

Vanochtend kwam ik hem weer tegen. Ik moest een document van 272 pagina’s uitprinten en vond online een printerette in de buurt. De piloot stond aan de balie van het kleine winkeltje. Hij had afdrukken van röntgenfoto’s bij zich, die hij wilde ­laten kopiëren. Ze lagen op een rijtje op de balie. Ik keek naar een foto van zijn borstkas waarop hier en daar wat zwarte vlekken waren te zien.

De beste printerette van Carthage

Hij vroeg hoe het met mijn moeder ging. Ik zei dat ze was overleden. Hij condoleerde me en begon over het paradijs. “Het is goed dat je hier bent”, zei hij toen hij wegliep. “Dit is de beste printerette van Carthage.” (Op Google had ik er slechts een gevonden.)

“O, fijn”, zei ik. En hij bleek gelijk te ­hebben. Ze hadden mijn 272 pagina’s uit-­stekend afgedrukt.