Bedrog in het wetenschapsmuseum

Met onze zoon en dochter ging ik naar het wetenschapsmuseum van Tunis. Onze dochter wilde hier haar verjaardagspartijtje vieren. Maar we waren er nog nooit geweest.

Het was zondagochtend en het leven in Tunis moest nog op gang komen. Dat gold ook voor het museum, want er viel niemand te bekennen. Was het eigenlijk wel een museum? Dat was me niet helemaal duidelijk. Maar we konden kaartjes kopen en liepen door een deur een donkere en koude loods binnen. In het midden van de gigantische ruimte stonden een paar onduidelijke stellages.

“Waar museum?”, vroeg onze zoon.

Ik dacht eerst dat het misschien experimentele kunst was, maar toen ik er wat aandachtiger naar keek, bleek het een voorlichtingstentoonstelling over corona te zijn. Wat ik voor kunst had aangezien, bleek een reusachtig uitvergroot virusdeeltje.

Het leek me niet zo’n geschikte locatie voor een partijtje. Maar onze dochter vond het opvallend genoeg allemaal prachtig. “O, wat vet”, zei ze steeds.

Een keurig geklede vrouw

Uit het donker doemde een vrouw op. Ze zag er keurig gekleed uit, met een sjaaltje om haar nek en een boek in haar hand. Ik zei dat ik een beetje in verwarring was over het museum. Was dit het, of waren er nog meer zalen?

Ja, die waren er. En er was ook een planetarium. Vrolijk babbelend wandelden we door zalen over biologie en wetenschap. Het was eigenlijk een erg leuk museum. Een soort Nemo maar dan wat verouderd en verwaarloosd.

Het leek onze dochter een prachtige plek voor haar partijtje. We bespraken alles met onze gastvrouw. Ze schreef op met hoeveel kinderen we kwamen en hoe laat we naar het planetarium wilden.

“Tot volgende week!” riep ze vrolijk toen we weggingen.

Ik was blij dat het allemaal geregeld was.

Een week later kwamen mijn vrouw en ik met tien zesjarigen bij het museum aan. In tegenstelling tot een week eerder was het krankzinnig druk. Voor de deur stond een lange rij bussen. De lokale scoutingclub had blijkbaar bedacht dat dit een geschikte dag was om het wetenschapsmuseum te bezoeken. Honderden padvinders zwermden om ons heen. Het was moeilijk om de tien zesjarigen niet te verliezen in de massa.

Niemand wist iets over een partijtje

Bij het loket wist niemand iets over een partijtje. Ze hadden ook geen reservering staan voor het planetarium.

“Wat? Maar ik heb hier vorige week bij een vrouw…?”

“Welke vrouw?”

Ik beschreef hoe ze eruitzag en ik noemde het sjaaltje. Ze hadden geen idee over wie ik het had.

Gelukkig mochten we toch even in het planetarium, nadat alle padvinders geweest waren. Terwijl we daarna door de museumzalen liepen, werden we achtervolgd door de woudlopers, die allemaal op de foto wilden met de zesjarigen.

Het werd een geslaagd partijtje, met ter afsluiting een planetentaart.

Maar wat ik me blijf afvragen: wie was die keurige vrouw die zich had voorgedaan als museummedewerker?