Anna (48) voelt sinds haar zoons dood een diepe verbinding met haar ex

Anna (48) zag haar huwelijk stranden, maar voelt sinds de dood van haar zoon een diepere verbinding dan ooit met haar ex.

“Het was gisteren een jaar geleden dat het telefoontje kwam: ‘We hebben hem gevonden’. Ik had mijn zoon een paar dagen eerder nog geappt, maar ik bleef maar één vinkje zien. Ook zijn vader had niets meer van hem gehoord. Het liet me niet los, ik heb de politie gebeld. Die is gaan kijken. Hij had een einde aan zijn leven gemaakt.

Ik heb direct mijn ex gebeld, ­binnen een paar minuten was hij bij ons. Die grote, stoere man stortte volledig in. Zo kwetsbaar had ik hem nog nooit gezien ­tijdens ons huwelijk. Ook onze dochter stortte compleet in. Zelf hoorde ik telkens dat ene zinnetje in mijn hoofd: mijn kind is dood, mijn kind is dood, is hij echt dood?

We hebben elkaar alleen maar vastgehouden, mijn ex, onze dochter en ik. ‘We gaan dit met elkaar doen’, zei ik. Bijna de hele week tot aan de begrafenis zijn we met z’n drieën geweest. Er was zoveel liefde en verbinding. En die hele week heb ik ­gevoeld: dit is een nieuw begin.

De redder in mij kwam boven

Zeventien jaar zijn mijn ex en ik getrouwd geweest. Ik had hem ontmoet tijdens het uitgaan, hier in het dorp. Hij was stoer en sterk, maar algauw merkte ik ook een bepaalde ­hulpeloosheid. Hij had moeite met dingen die voor mij van­zelfsprekend waren: sociale regels, hoe je met elkaar omgaat. De ‘redder’ in mij kwam naar ­boven.

Ik bleef thuis toen er kinderen kwamen, hij maakte carrière. ­Alles draaide om hem. Dat voelde veilig. Ook omdat ik niet wist wat ik zelf wilde, wie ik zelf was. Ik was gewoon precies mijn moeder, de vrouw van wie ik altijd van alles vond in het ­huwelijk met mijn vader.

Allemaal ego-kwaliteiten

Onze zoon bleek extreem gevoelig. Toen hij de diagnose ­asperger kreeg, vielen er puzzelstukjes op z’n plek. Ik begon mijn man met andere ogen te bekijken, want autisme is in hoge mate erfelijk. Niemand had het ooit bij hem gedacht. Hij was charismatisch en succesvol, hij had allemaal ego-kwaliteiten waarmee hij zijn autisme wist te compenseren.

Ik heb werkelijk alle boeken over autisme gelezen die ik ­vinden kon, zodat ik niet alleen mijn zoon, maar ook mijn man beter ging begrijpen. Ik dacht: we fixen dit, we komen hierdoorheen. Het nam de eenzaamheid die ik in dat huwelijk voelde niet weg. Regelmatig stond ik jankend onder de douche.

Ik verlangde naar verbinding, ik wilde praten, maar er was voortdurend miscommunicatie. Logisch, iemand met autisme kan de wereld alleen maar door z’n eigen bril bekijken. Ik vroeg iets van mijn ex wat hij me niet geven kon.

Toch was er liefde. Ik heb altijd een diepe verbinding tussen ons gevoeld. Mijn grote verdriet, de pijn van de scheiding, was de pijn van de onmogelijkheid. Ik zei weleens: we hebben een ­relatie op zielsniveau en op aards niveau. En op dat aardse niveau ging het niet.”

Alleen nog functioneel contact

Pas na de scheiding kon ik weer ademhalen. Ik had een ­ander huis gevonden en kreeg een nieuwe relatie – mijn ex-man ook trouwens. We hadden jarenlang eigenlijk alleen nog functioneel contact. Eindelijk kwam ik aan mijn ­eigen ontwikkeling toe. Mijn dochter zei laatst: ‘Als jij nog met pap was geweest, had ik moeten missen wie je nu bent’.

Onze zoon had het moeilijk na de scheiding. Hij miste het vertrouwde en worstelde met zijn autisme. Steeds vaker merkte hij dat hij anders was. Hij trok zich terug en begon te blowen. Ik kon hem slecht bereiken. Hij was uiteindelijk diep ongelukkig en depressief. Ik heb professionele hulp gezocht. Lang dacht ik dat het beter ging. Tot vorig jaar, toen dat vreselijke telefoontje kwam.

Er is intimiteit, op zielsniveau

De dood van onze zoon heeft heling en verbinding gebracht. Zijn vader en ik praten nu veel met elkaar. Hij deelt wat er in hem leeft en hij luistert. We ­bellen, of we spreken af. Dan hebben we het over hoe het allemaal is gegaan, over ons ouderschap en wie we toen waren. Er is intimiteit, op zielsniveau.

Zijn pantser is gebroken. Eigenlijk is dit de man die ik destijds had willen hebben. Maar dan met wie ik nu ben. Want ik ben ook veranderd. Niet alles draait meer om hem. Ik doe niet meer wat ik eerder probeerde: hem coachen, de wereld verklaren voor hem. De redder in mij is weg.

Ik voel een verbondenheid die dieper gaat dan in zeventien jaar huwelijk. Het doorbreken van die vorm heeft ruimte gegeven voor een nieuw soort liefde. De pijn van de onmogelijkheid heeft plaatsgemaakt voor intimiteit; een intimiteit in het ­delen van het verdriet om onze zoon. Blijkbaar is dit onze vorm, dat andere was onmogelijk voor ons.

Onze dochter mist haar broer, maar zegt ook: ‘Ik heb weer twee ouders’. We zijn nu meer gezin dan voorheen. Een keer per maand gaan we met z’n ­drieën uit eten – onze zoon is er in gedachten bij. Dan voel ik weer de dynamiek van ons gezin, de grapjes. Laatst stuurde mijn ex na afloop een appje: ik hou nog steeds van je. Nou, ik ook van jou.”