Achteloos gooi ik de sleutels op mijn stoel. Ik hoor twee piepjes en weet: ik heb onze zoon opgesloten

Een Vlaamse journaliste vroeg me laatst wat vijf jaar ouder- en expatschap me gebracht hadden. Ik zei dat ik zoveel minder onhandig was geworden. Na gistermiddag kan ik dat moeilijk blijven volhouden.

We hebben een nieuwe auto, die ik duidelijk nog wat beter moet leren kennen. Ik haalde onze zoon op van de crèche. “Nieuwe auto?”, vroeg hij.

“Ja, ik ben met de nieuwe auto.”

Ik tilde hem naar binnen en maakte de bandjes van de Maxi-Cosi vast. Voordat ik het achterportier sloot, gooide ik vast de sleutels op mijn stoel. Terwijl ik om de auto liep, hoorde ik twee vlugge piepjes. Ik had onze zoon opgesloten.

Paniekerig begon ik aan de vier deurgrepen te trekken. Het enige geluk dat ik had was dat het bij uitzondering bewolkt was in ­Tunesië. Binnen zou het niet meteen bloedheet worden.

Een moeder kwam voorbij met haar kind. Ik had haar auto een keer bij ons in de buurt ­gezien. Als ze vlak bij ons woonde, kon zij misschien de reservesleutel halen. Mijn vrouw nam haar telefoon niet op. Ik vroeg of ze me kon helpen en legde haar uit waar we woonden. Ze ging meteen op weg.

In de verte naderden nog een paar ouders. Onder andere een vader die, zo had ik weleens gezien, een ijshockeyvaantje aan zijn binnenspiegel had hangen. Dat gaf vertrouwen. IJshockeyers leken me over het algemeen zeer daadkrachtige mensen. Hij zou me vast kunnen helpen.

Helaas viel het met zijn daadkracht nogal ­tegen. Hij bleek net als ik zachtmoedig en licht lethargisch. Dus hij zei alleen hoe vervelend hij het voor me vond. Het was wel aardig dat hij bij me bleef staan.

Onze zoon raakte zo langzamerhand flink in paniek. In arren moede begon ik een mimevoorstelling voor het autoraam. Maar omdat ikzelf nooit een groot fan van het genre ben geweest, viel mijn eigen performance waarschijnlijk ook tegen.

Ietwat sloom en starend naar zijn telefoon, zei de ijshockeyer: “Als een baby is opgesloten in een auto, moet je een raam inslaan. Maar bij een tweejarige hoeft dat volgens Google niet.” Ik bedankte hem voor deze informatie.

Onze zoon bleef maar huilen.

De moeder belde om te zeggen dat ze ons huis niet kon vinden. De school van onze dochter belde waar ik bleef. En toen nam mijn vrouw eindelijk de telefoon op. Ze kon er binnen een kwartier zijn. Onze zoon had er inmiddels een gevangenschap van een halfuur opzitten.

Die laatste vijftien minuten liet ik hem Buurman en Buurman kijken door het raam. Dat bleek een meesterzet, maar je kunt ook zeggen dat ik dat misschien eerder had ­kunnen bedenken.

Mijn vrouw kwam aan met de reservesleutel. We bevrijdden onze zoon.