Ook een draak van een film kan in Cannes in de competitie belanden (als die over een Franse kok gaat)

Dat je tegen het eind van het filmfestival in Cannes een pompeus en wanstaltig gedrocht als The Pot-au-feu te zien krijgt, is iets om dankbaar voor te zijn. Het zet de boel in perspectief. Het herinnert je eraan dat kwaliteit niet altijd nodig is om een film mee te laten dingen voor een Gouden Palm, al zullen de programmeurs van het festival dat tot in lengte van dagen bestrijden.

In deze lachwekkend zelfgenoegzame adaptatie van Marcel Rouffs roman La vie et la passion de Dodin-Bouffant, gourmet laat regisseur Tran Anh Hung het avondlicht een dikke twee uur lang reflecteren op een eindeloze parade van traditionele Franse gerechten. Juliette Binoche treft met haar tandpastacommercial-glimlach net de juiste noot van kitsch, maar de rest van de cast, het decor en de dialogen niet.

Bijna de hele film speelt zich af in de keuken waar gastronoom Dodin (Benoit Magimel) en Binoche’s personage Eugenie stomende gerechten klaarmaken voor zijn vriendengroep van notabelen. Terwijl de bouillon en de boter tegen de muren klotsen, vraagt Dodin haar zowat wekelijks om haar hand. Maar ze blijft nee zeggen, tot het scenario haar instrueert ja te zeggen, waarna ze in een vlaag van drama sterft. Vervolgens draait het om zijn verlossing, culminerend in een bizarre monoloog van Dodin tegen zijn 13-jarige stagiaire, die met grote ogen aanhoort hoe Dodin vertelt over hoe hij Eugenie’s lippen beroerde. Kortom, 1 ster, gedrenkt in boter.

Alleen eten maken en baren

Ver weg van de hoofdcompetitie organiseerde het festival drie vertoningen van Bread and Roses, niet toevallig ook de titel van de protestfilm die Ken Loach in 2000 maakte over ongelijkheid in de VS. Deze nieuwe Bread and Roses laat het lot van Afghaanse vrouwen zien, nadat de Taliban in augustus 2021 de macht in het land had gegrepen. School, universiteit en werk zijn voor vrouwen niet langer toegestaan. Alleen eten maken en baren. Je ziet hoe de meiden en vrouwen zich kapot vervelen. Sommigen plegen zelfmoord, sommigen proberen het land te ontvluchten en sommigen protesteren met gevaar voor eigen leven tegen de Taliban.

“Jullie hebben de scholen en universiteiten gesloten”, fulmineert een vrouw op straat tegen een zwaarbewapende Taliban. “Je kunt me beter vermoorden.” Verdwijningen en executies zijn dagelijkse kost. Buitenshuis is alles heimelijk gefilmd en Bread and Roses is waarschijnlijk onder levensgevaarlijke omstandigheden het land uit gesmokkeld.

Wurgseks, en dan vol in beeld

Als smaakmaker werden woensdag de eerste twee afleveringen vertoond van The Idol van Sam Levinson, vanaf 4 juni te zien op televisiezender HBO Max, geschreven door zanger The Weeknd en Euphoria-regisseur Sam Levinson. The Idol met hoofdrolspeelster Lily Rose Depp – dochter van – lijkt een kritiek op het seksualiseren van jonge vrouwen te willen zijn, maar doet ondertussen precies dat. En meer. Zoals iets met wurgseks en dat dan vol in beeld brengen.

Het lijkt allemaal behoorlijk hypocriet, maar de pers kreeg veel te weinig te zien om een afgewogen oordeel te kunnen vormen. Saillant is wel dat Levinson weinig lijkt te hebben geleerd van alle kritiek op zijn HBO-dramaserie Euphoria. Hij zou zijn personages seksualiseren en verslaving verheerlijken. In zijn nieuwe serie ontslaat Depps personage Jocelyn in de eerste tien minuten met veel aplomb haar intimiteitscoördinator die haar moet beschermen tegen misbruik, terwijl dan al bekend is dat ze daardoor in een psychose kan belanden.

Twijfel over de schuldvraag

Zaterdagavond worden de filmprijzen uitgereikt. De Duitse actrice Sandra Hüller kan de Prijs voor Beste Actrice niet ontgaan. Ze speelt twee zeer uiteenlopende rollen tot in perfectie: in The Zone of Interest en Anatomy of a Fall, een paar van de meest interessante films van het festival.

Die laatste is een minutieuze reconstructie in de rechtszaal van de dood van een man, waarin regisseur Justine Triet door beeld en geluid te manipuleren de kijker aan het twijfelen brengt over de schuldvraag. Het maakt de film samen met de scherp en slim geschreven dialogen een serieuze kandidaat voor de Juryprijs, in feite de derde prijs van het festival. Hoewel Anatomy of a Fall ook hoge ogen gooit voor de prijs voor het Beste Scenario.

De kleine Hinata Hiiragi is met zijn 11 jaar waarschijnlijk te jong voor de prijs voor Beste Acteur, maar hij speelt zijn rol van de gepeste en mishandelde Yori in Monster van regisseur Hirokazu Kore-eda uitzonderlijk goed. Ken Loach moet voor The Old Oak niet de hoofdprijs van het festival krijgen, maar hij leverde wel een dijk van een film af. Kanshebber voor de Grand Prix, de tweede prijs van het festival.

De Gouden Palm zou moeten gaan naar The Zone of Interest, voor de Nederlandse markt inmiddels aangekocht door distributeur Cinéart. Mocht de jury zich gedwongen zien een compromis te sluiten, in plaats van vol voor de meest radicale film te gaan, dan zou Ken Loach best eens de eerste regisseur in de geschiedenis kunnen worden die voor de derde keer een Gouden Palm wint.

Lees ook:

‘The Zone of Interest’ is een serieuze kanshebber voor de Gouden Palm

Halverwege de 76ste editie van het filmfestival van Cannes zijn er al kandidaten voor een Gouden Palm. Dan is wel de vraag of de jury het lef heeft om een film te kiezen over Auschwitz.

Steve McQueens film over Amsterdam wekt bewondering en ergernis in Cannes

Terwijl openingsfilm Jeanne du Barry in Cannes zuinigjes gerecenseerd wordt, oogst Steve McQueen lof met zijn film over het Amsterdam van nu met zijn beladen oorlogsverleden.

Cannes trapt af met de ideale openingsfilm

Na de suffe openingsfilm van vorig jaar herpakt het filmfestival van Cannes zich dinsdagavond op grootse wijze. De 76ste editie opent met het historische drama Jeanne du Barry van een omstreden filmmaker en een omstreden acteur.