‘Later besefte ik wat een groot goed dat was, die band met mijn vader’

Henk van der Meij (50) heeft warme herinneringen aan de alledaagse dingen die hij met zijn vader deed. ‘Ik voelde me door hem gezien.’

‘Mijn vader was een agrariër in hart en nieren die na de oorlog met zijn broer in Rijnsburg een groentekwekerij had opgezet. Met vallen en opstaan runden ze het bedrijf, maar na twee hernia’s kwam er voor hem een einde aan. Tot zijn grote verdriet zag hij zich gedwongen zijn aandeel in de zaak te verkopen. Hij besloot toen een verzekeringsbedrijfje aan huis te beginnen. Zonder overdreven veel liefde voor zijn werk heeft hij ons gezin daar goed mee kunnen onderhouden.

Hij hield wel altijd een grote volkstuin met kassen in het nabijgelegen dorp Valkenburg. De foto is daar gemaakt. Een jaar ­later, in 2017, is mijn vader overleden. Hij was hier 84 of 85. De laatste jaren was hij breekbaar geworden, dat zie je een beetje. Duidelijk is zijn liefde voor gecultiveerde natuur. Maar hij hield ook van de wilde natuur. Hij bewonderde alles wat groeit en bloeit en wees ons vroeger op elk plantje. Als kind interesseerde me dat niet zo. Nu heb ik er meer oog voor, maar ik ben geen fervent tuinier geworden.”

In de kraag staat: voor vaders lieveling

“Ik ben vernoemd naar mijn vader. Op mijn vijftigste verjaardag kreeg ik van mijn broers een veelkleurige mantel – eigenlijk een badjas – gemaakt door een kunstenares. In de kraag staat: voor vaders lieveling. Dat was een beetje scherts van de jongens, maar er zit een kern van waarheid in. Mijn vader en ik hadden een sterke band. Als je jong bent sta je daar niet bij stil, later besefte ik wat een groot goed dat is.

Mijn vader was een milde man. Heel gelovig, maar niet op een dogmatische manier. Je kon tegen hem aanschurken. Het beeld dat mijn drie broers en zus van hem hebben is een beetje anders dan hoe ik hem heb meegemaakt. Ik had enorm veel vrijheid, veel meer dan zij. Misschien mocht ik alles omdat ik de jongste ben. Mijn vader was 40 en mijn moeder 42 toen ik werd geboren. Ze hadden alle tijd om van mij te genieten, zeiden ze later. Ook zonder dat ze het uitspraken heb ik elke dag gevoeld dat ze van mij hielden.”

Hamers, nijptangen en zagen

“Heerlijke dagen heb ik door­gebracht in de volkstuin. Na zijn werk ging mijn vader er altijd naartoe, ik was er dan ook vaak. Het was een soort vrijhaven aan het water waar je je gang kon gaan. Ik maakte hutten. En op onze oude groentepraam die daar lag, mocht ik met vriendjes een kajuit bouwen, of iets dat daarop leek. Mijn vader faciliteerde het door ons gereedschap te geven. Als mensen daar ooit gaan baggeren zullen ze hamers, nijptangen en zagen vinden die overboord zijn gekukeld.

Met onze omgebouwde vlet gingen we de Rijn op, moet je je voorstellen, zo’n groepje kinderen alleen op de rivier! Nu zou dat waarschijnlijk niet meer kunnen. Te gevaarlijk. En ook onverantwoord als je niet verzekerd bent. Toen stond je daar niet zo bij stil, iedereen vond het mooi. Wij trokken meer bekijks dan alle dure jachten daar.

Ik had geen vader die op ouderavonden kwam. We gingen niet samen naar een museum en hij kwam niet kijken als ik voetbalde. De gedachte kwam gewoon niet bij hem op, en bij mij evenmin. Ik kan me hem ook niet voorstellen met een voetbal, in zijn ouderwetse korte broek. Dierbaar zijn juist herinneringen aan kleine dingen, momenten dat we samen aten bijvoorbeeld. Of het ommetje door het bos. Ik voelde me geborgen met mijn hand in zijn hand, in de zak van zijn zware loden jas. Het is een bitterzoete herinnering. Ik keek naar hem op, nu ben ik zo oud als hij toen was. De vergankelijkheid van het leven maakt mij makkelijk melancholiek.”

Een thuis dat vertrouwd en veilig is

“Ik ben na mijn schooltijd snel uit huis gegaan, onze levens gingen uit elkaar. Het klinkt ­paradoxaal, maar mijn filosofie is dat je durft weg te vliegen als je liefde van je ouders hebt ervaren. Dat geeft een stevige basis. Ik gun iedereen een thuis dat vertrouwd en veilig is.

Ik ben fruitimporteur. De ­relaties die ik met klanten heb zijn gebaseerd op vertrouwen. Ik ben niet naïef, maar ik kijk naar anderen met een open blik. Dat zegt veel over hoe ik ben opgevoed. Soms vroeg ik mijn vader om raad. Hij gaf mij geen zakelijke adviezen, ze lagen meer op het morele, menselijke vlak. De laatste jaren belde ik hem dagelijks. Ik was ruim veertig en nog steeds zei hij ‘dag jongen’. Hij vroeg ook altijd hoe het ging. Ik voelde me gezien. Een vertrouwensband tussen vader en zoon gaat een leven lang mee. Ik ben erdoor gevormd. Hij is bepalend geweest voor hoe ik in het leven sta.”