Ja, ook in mij schuilt een klimaatactivist, schrijven lezers, terwijl anderen radicalisme evenzeer vrezen als klimaatverandering.
Een stap verder
Mooi om even ‘binnen’ te mogen kijken bij Extinction Rebellion. (Tijdgeest, 4 maart). Ik neig er inmiddels ook naar om een stap verder te gaan. Ik heb al genoeg ministers lachend op een foto zien staan met bergen handtekeningen waar niets mee gebeurt.
Ook komt er een eind aan mijn financiële mogelijkheden om nog meer klimaatdoelen te sponsoren. En strooien met emoticons is niet meer bevredigend. De grens van wat ik veilig vanachter mijn pc kan doen is bereikt. Ja, dus er schuilt in mij ook zeker een klimaatactivist.
Maar ik ben geen held. Het meest spannende wat ik ooit gedaan heb is met de verfkwast een groot anarchiesymbool op de voordeur van een kattenhater kalken. Hoe ver ik zou gaan? Ik denk dat dat pas zal blijken in het heetst van de strijd.
Jan Willemsen Koudekerke
Wij doen mee
Schuilt er in ons een klimaatactivist? Volmondig JA! Geïnspireerd door het interview met Bénédicte Ficq in Trouw besloten wij mee te doen, omdat we ons machteloos en wanhopig voelen als we zien wat er met onze planeet gebeurt. Overal om ons heen op het Drentse platteland zijn BBB-spandoeken en omgekeerde vlaggen. Daar worden wij heel somber van.
Gistermiddag zijn we naar een Actie Training van XR geweest met nog twee 65-plussers uit ons dorp. We zijn daar zeer gemotiveerd en vol energie weer weggegaan. Veel informatie, saamhorigheid en plezier. En natuurlijk gaan wij meedoen. Hoe ver we willen gaan? Ver, zolang het geweldloos is. Omdat we in een rotvaart op een ramp afstevenen en de overheid ons niet beschermt. Het moet veranderen.
Alok en Evert van Loon (70 en 74 jaar) Geeuwenbrug
Heilige missie
Hoewel ik me ook grote zorgen maak over de toekomst van de mensheid, zal ik geen activist worden. Extinction Rebellion meent de enig juiste oplossing om het onheil te voorkomen in huis te hebben. Dat resulteert in een heilige missie en neemt religieuze vormen aan. Een streven dat past niet in een parlementaire democratie. Het vraagt om een totalitair systeem. Zonder slag of stoot zal dat er echter niet komen. Ik vrees deze ontwikkeling net zozeer als de klimaatveranderingen.
Jan Heijmans Utrecht
Kan gewoon
Ooit liep ik op 2 april 1977 in Almelo mee, en uitgedost met een hele serie buttons, om te protesteren tegen de uitbreidingsplannen van de verrijkingsfabriek Urenco. Het moest anders, het zou anders: beter. Het demonstratievuur brandde flink in mij. De massale opkomst gaf verbondenheid.
Het vuur brandt nog steeds al demonstreer ik niet meer zo uitbundig. Nu hangt er een poster bij ons in de tuin met daarop de tekst ‘Grote vervuilers aanpakken, kan gewoon’.
Henk Sieben Rekken
Tijd, aandacht en moeite
‘Tijd is het belangrijkste wat we in ons leven hebben’, zegt activist Jette van Ravesteyn in het artikel over Extinction Rebellion. Dat bevestigt Marc Schulz, die een langlopend onderzoek naar geluk leidt: ‘Tijd en aandacht zijn de essentiële elementen van geluk. We hebben ze in beperkte mate. De vraag is dus: waar besteed je ze aan?’ Een paar pagina’s verder lees ik ‘ChatGPT berooft ons van waardevol denkwerk.’ Docent Cynthia Liem zegt in dit stuk dat het moeite kost om ergens goed in te worden. ‘De vraag is of er (…) nog ruimte is voor geduld, vooral als een taak lastig is.’
Neem de tijd. Geef echte aandacht. En doe moeite. Wat mooi dat dit de rode draad is in dit nummer van Tijdgeest. Een boodschap die me raakt. Juist nu, in de vastentijd.
Olga Leever Utrecht
Bammetjes mee
Hoewel ik mij bewust ben van verregaande klimaatverandering, schuilt er in mij geen klimaatactiviste. De aarde en de mensheid evolueert en ja, door toedoen van menselijk handelen gaan processen sneller en zijn deze ingrijpender voor al het leven nu en wat na ons komt. Dat is met recht zorgelijk te noemen.
Wat mij stoort aan het klimaatactivisme zoals beschreven in Tijdgeest is het willen ontwrichten van de samenleving enerzijds en anderzijds net zo makkelijk van die samenleving profiteren. Er wordt op een zondag aan spandoeken en metalen buizen geknutseld, ieder zo zijn zondagsinvulling, en lunch gehaald bij de supermarkt, die dus onderdeel is van die verslindende 24/7-economie met alle consequenties van dien voor natuur, milieu en welzijn. Waarom niet eigen bammetjes meenemen als je buitenshuis bent? Respecteer de zondagsrust, dan komen we mijns inziens dichterbij klimaatadaptatie.
Mariska de Koning Soest
We want Nederlands
Belangwekkend, het artikel over Extinction Rebellion, maar het taalgebruik is verwarrend. Wie kan dat volgen: stream of consciousness, climate justice, lock-ons, silent giraffe, Signalgroep, Telegramgroep, scientist rebellion. Het artikel besluit met de vraag: What do we want? Antwoord: Nederlandse taal, zonder extinction.
A. Bekkenkamp Haaksbergen
Zwaar overtrokken
1. Neen!, er schuilt geen activist in mij.
2. Ik wil graag mijn Peugeot Partner (diesel) nog houden, hier verricht ik als pensionado voornamelijk vrijwilligerswerk mee.
3. Ik vind de activiteiten van deze klimaatactivisten idioot, en begrijp evenmin waarom Trouw dit soort activisten zes pagina’s podium geeft.
4. Willen ze dat we allemaal direct van het gas af gaan? Willen ze leven nog duurder maken?
5. Kijk naar buiten en naar de natuur, de acties zijn zwaar overtrokken.
K.M. van Korlaar Hardinxveld-Giessendam