Zonder oud riet scheert de snor zich weg

Dezer dagen laat zich soms een snor (m) zien. De rietvogel wil opvallen, vooral bij vrouwtjes. Zo’n snor zit dan bovenin een rietstengel, soms ook in een wilgje in het riet, te zingen. Dan zie je dat een snor bruin is. Een rietzanger heeft in deze tijd van het jaar nog een lichte oogstreep met een donkere wenkbrauw. Rietzangers maken bovendien charmante baltsvluchtjes vanuit het riet.

De snor lijkt meer op de kleine karekiet, die ook meestal verscholen zit in het riet, waar hij eindeloos zijn naam karrrrekrast. Een snor is op het oog lastig te onderscheiden van een karekiet, maar zijn zang is heel anders. Hij ratelt een eentonig wekkertje af: ‘rrrrrrrrrr’. Daar dankt hij zijn naam aan.

De kleine karekiet is veel talrijker dan de snor. Ze komen later uit Afrika, broeden later en gaan akkoord met nieuw riet. Snorren niet, als die in april uit het zuiden arriveren, willen ze oud riet. Lisdodden en galigaan mogen ook. Niet alleen om zich in te verstoppen of juist om zich te laten zien, maar ook met het oog op een nest. Dat wordt tussen rietstengels gebouwd op geringe hoogte boven een zompige ondergrond met oude, geknakte stengels.

Verruiging en verlanding

In Nederland wordt vanouds alles wat groeit geoogst. Elke meter grond wordt gemaaid en water vaak ook. En waar riet beschermd wordt voor rietvogels, verruigt en verlandt het vaak. Ooit had de zee invloed op de binnenwateren en spoelde er heel soms een golf zout water binnen dat de wilgen en elzen om zeep hielp. Of de golven sloegen bressen in het land. In de Biesbosch en andere gebieden was eb en vloed. Het riet groeide mee met stijgende waterstanden.

Nu is oud (‘overjarig’, in natuurbeheerderstaal) riet zeldzaam en snorren zijn dat ook. Er zijn wel Hollandse, Utrechtse en Friese plassen met oude rietkragen, evenals de Biesbosch, het Harderbroek of de Onlanden bij Groningen. Maar als er geen overjarig riet staat, scheren snorren zich weg.

Drie keer per week schrijft bioloog Koos Dijksterhuis over iets wat groeit of bloeit. Lees hier zijn eerdere Natuurdagboeken.