Zeehond Bram (45) was een stoere, eigenwijze vrouw

Ze is vijfenveertig geworden, de grijze zeehond Bram uit Ecomare, waar zeedieren uit de Waddenzee opgevangen worden. Ze? Haar naam doet anders vermoeden, maar Bram was een vrouwtje. In 1974 nam Ecomare haar op toen ze nog een pup was. Verzorger Lisanne Duursma (27) kende Bram met zes jaar het langst van de negen verzorgers die er nu werken. “Een paar jaar geleden ging een andere zeehond dood, dat was ook niet leuk, maar bij Bram was het voor mij écht wel even een dingetje.”

Is het niet raar dat een ­vrouwtjeszeehond Bram heette?

“Bij kleine grijze zeehonden kan je over het algemeen goed zien welke een vrouwtje of mannetje is. Bram was vrij groot en had een brede kop, dat zijn kenmerken voor een mannetje. Dus noemden de vinders haar Bram. Eenmaal in Ecomare hadden ze waarschijnlijk snel door dat Bram een vrouwtje was, maar de naam is niet meer veranderd.”

“Ze deed haar naam eer aan, het was een stoer dier. Op dierendag ­gaven we de zeehonden kabeljauw. Bram stal alles, legde het voor zich neer en at het niet eens op, ze pronkte er gewoon mee. Geen soortgenoot durfde in de buurt te komen.”

Ze is vijfenveertig geworden. Is dat oud voor een zeehond?

“Ja, in het wild worden zeehonden zo’n twintig tot vijfentwintig jaar. Hier worden de dieren goed verzorgd, hoeven ze niet zelf hun vis te vangen, lopen ze minder snel ziektes op en zijn er minder gevaren dan in de zee. Ook andere zeehonden die wij houden zijn al rond de dertig.

“Bram ging zich uiteindelijk anders gedragen. Ik had niet het idee dat ze pijn had, maar ze werd steeds rustiger en at ook bijna niets meer. Uiteindelijk is in overleg met de dierenarts besloten haar in te laten slapen. Ik was erbij, dat wilde ik graag. Het was verdrietig, maar ze ging heel rustig en mooi.”

Toch beschreef je Bram net als een sterk dier. Moest zij dan niet weer worden uitgezet?

“Normaal gesproken zetten we alle dieren na een paar maanden weer uit. Maar we hadden Bram al te lang om dat nog met haar te doen, dan zou haar overlevingskans heel klein zijn. Ik weet niet waarom ze in 1974 opgevangen is; dat is niet meer te achterhalen, we missen helaas een deel van Brams geschiedenis.”

Wat ga je missen aan Bram?

“Ze was eigenwijs. Als we bij het voeden op de onderkant van de ­emmer sloegen, ten teken dat die leeg was, zwommen alle zeehonden weg. Bram niet. Zelfs als we de lege voeremmer voor haar neus zetten, bleef ze gewoon zitten en keek ze weg, alsof ze wilde zeggen: ‘dat accepteer ik niet’. Dat maakte haar een favoriet van het bezoek en van ons.”

Lees ook
Zeehondjes zijn pas zielig als ze de fles krijgen

Toen Koos Dijksterhuis met Trouwlezers op Schiermonnikoog was, troffen zij op het strand twee jonge zeehonden. Nadat iedereen vertederd ‘oh’ of ‘ah’ had gezegd, rees de vraag of we moesten ingrijpen.