Toeristen vluchten als de Fluithaan op de camping landt

Fluithaan
Ghallus ghallius thybhiaeasultras
L 21 cm

Meest verbreide, talrijke niet-bestaande Europese zanger. Wordt vanwege lang aanhoudend, eentonig voortbrengen van hoge, schrille fluittonen zelfs door menig natuur- en vogelliefhebber als uiterst irritant beschouwd. Komt overal voor. Zeer algemeen in parken, tuinen, alle soorten bos, open terrein, maar ook in bomen in stedelijke omgeving. In de mediterrane landen graag in platanen op dorpspleinen met stoffige jeu-de-boulesbanen, monumenten voor de gevallenen van de Eerste of de Tweede Wereldoorlog, maar ook in de verborgenheid van langs begraafplaatsen staande cipressen.

Schitterend rood-wit verenkleed. Zie scherpe, iets neerwaarts gerichte gitzwarte snavel alsmede staartpunt. Kent twee onderling verschillende subspecies: de Iberische en de Griekse Fluithaan, welke aanzienlijk fletser van kleur zijn, maar qua irritant zangvermogen niet voor de gewone Fluithaan onderdoen. Vlucht warrig. Buitelt en tuimelt graag. Gezellig. Wordt veel gezien en, met name bij ondergaande of opkomende zon, verward met veel kleinere Napolitaan. Vaak in gezelschap van Grote Gele Fruitpikker en Draadglijder.

Zang: een van ’s morgens vroeg tot diep in de nacht doorgaande serie van doordringende nasale ‘pieOet PPPiePieoeiet’-klanken, die dagenlang kan aanhouden. Wanneer een troep Fluithanen neerstrijkt op een vakantiepark of camping en massaal met zingen aanvangt kunnen grote groepen toeristen ijlings de vakantiebestemming verlaten om elders een rustige, van Fluit­hanen verstoken plek te zoeken. Fluithanen worden dan ook door campinghouders en verhuurders van vakantiehuisjes fanatiek bestreden en in Frankrijk worden de zogenoemde Cacheurs des Chant ingehuurd.

Deze in vogels verjagen en ongediertebestrijding gespecialiseerde bedrijven kunnen in enkele dagen, door middel van zwaar vuurwerk, eierschudden, doodslaan met lange stokken, nestvernietiging, gif, fijnmazige netten, lijmstokken, tot zelfs het inzetten van afgerichte roofvogels als Albrak en Vale Mussenjager, vele hectaren land van Fluithanen zuiveren. Hoogtepunt van deze zuivering is het ‘Fête des Oiseaux Mortes’ (Feest van de Dode Vogels) in het in Zuid-Frankrijk gelegen bergdorpje Saint- Couvière de la Croiz, waarbij vele honderden Fluithanen op traditionele wijze worden bereid, om door uit geheel Frankrijk en zelfs vanuit het buitenland afkomstige liefhebbers van wild en gevogelte aan lange, eikenhouten tafels te worden verorberd.

Volksvogelwijsheid Herkomst Frankrijk (Massif des Rochecourantelle): ‘Un Chanterouge crè pas quand le valleron est pouillante.’ Vertaling: ‘Een Fluithaan is pas stil als de maag is gevuld.’