Ik vind dat we allemaal, stuk voor stuk, klimaatactivist zijn of zouden moeten zijn

Eerder deze week bevond ik me in een felblauwe container, geplaatst vlak bij het station van Utrecht. Het object was daar neergezet door het Museum for the United Nations, als onderdeel van de Global We Campaign, en ik ga mijn best doen de rest van deze bijdrage weer in het Nederlands te schrijven.

Simpel gezegd was, en is, het idee: mensen van verschillende plekken op aarde het gesprek aan te laten gaan over klimaatverandering, hoe die het leven van die mensen en op die plekken beïnvloedt, een gesprek over challenges en possible solutions (sorry), maar vooral over de menselijke kant, wat doe je zelf?

En ook: hoe kijkt het zuidelijke deel van de wereld naar ons in het noorden, hoe kijken mensen in gebieden waar de klimaatcrisis al veel harder toeslaat naar de landen in de wereld waar een aardig deel van de uitstoot is geproduceerd in de afgelopen decennia?

Symbiotische relatie met rivieren en bossen

Ik wist daar in een korte speech – ja, dat was me gevraagd, en ja, ik moest even wat tijd vullen buiten de container terwijl binnen alles op alles werd gezet om de verbinding met (in eerste instantie Mumbai, India) ook daadwerkelijk tot stand te brengen – nog iets aan toe te voegen: een zin als ‘een beter milieu begint bij jezelf’ en allerlei aanpassingen aan je eigen gedrag zijn mooi, en nodig, maar mogen ons nooit het grote plaatje uit het oog laten verliezen, namelijk dat heel veel regeringen klimaatbeleid voeren met de rem erop – want werkgelegenheid.., want vestigingsklimaat... –, en dat nogal wat (grote) bedrijven meer lijken te investeren in marketing (en greenwashing) dan in feitelijke veranderingen.

Eenmaal in de container zaten we tegenover een levensgroot scherm, alsof we in Mumbai waren, met lokale activisten. Waarbij opgemerkt dat ik vind dat we allemaal, stuk voor stuk, klimaatactivist zijn of zouden moeten zijn.

We hoorden over recycling op grote schaal, vrijwilligers die stranden schoonhouden en streven naar een symbiotische relatie met rivieren en bossen en het land waarop je leeft.

Dertig minuten later was ik in Addis Abeba, Ethiopië, en hoorden we over delen van het land waar al veertig jaar min of meer droogte heerst, over wijken in de stad waar mensen hun eigen compost en aansluitend hun eigen voedsel produceren, en vooral over bomen. Het planten van heel veel bomen.

Groen wonder in Ethiopië

De huidige minister-president Abiy Ahmed beloofde een paar jaar geleden dat te gaan doen, en onze gesprekspartners in de container in Addis waren daar lyrisch over, zo’n 20 miljard bomen zijn geplant in vier jaar. Waarbij opgemerkt dat ik ze niet heb kunnen tellen, en niet weet hoe vrij iedereen in Ethiopië is om over de regering te praten, maar dat er daar een groen wonder gaande is, lijkt me wel duidelijk.

En ik kon delen dat wij vooral bezig zijn met bomen beschermen tegen snelwegverbredingen en stikstof-uitstoot, maar dat we 6000 kilometer van elkaar hetzelfde doel hebben.

Deze gesprekken zijn natuurlijk symbolisch, maar ook echt. En de realisatie dat overal ter wereld (Kenia, Bangladesh, Rwanda, Polen, Barbados, Colombia, New York, Anchorage, et cetera) mensen met ongeveer hetzelfde bezig zijn, deed me hoopvol de container verlaten.