Houtwal gerooid, houtwal hersteld
Vrienden van me wandelden door het ooit kleinschalige cultuurlandschap van Twente. Hun geboortestreek. Van geboortestreken moet je afblijven, dat weet iedereen. Ze waren verbijsterd toen ze zagen dat een houtwal langs de Akkerhuisweg te Beekdorp bij Weerselo was weggevaagd. Er waren bomen omgezaagd, al stonden sommige eiken er nog. Maar niet lang meer. Hun wortels staken aan weerszijden uit de hoopjes zand om de stam. Als een houtwal verwaarloosd wordt, zijn die kale wortels het begin van het einde. De bomen komen steeds meer op hun tenen te staan en vallen om.
Vrienden vroegen zich af of dat nou nodig was, die houtwal vernietigen. Voor een paar meter extra maïs of wintertarwe? Navraag bij lieden die verstand hebben van zulke zaken maakte hen duidelijk dat het niet nodig was. Het bleek juist ongewenst, het bleek zelfs illegaal. Vrienden hadden foto’s gemaakt, die ze naar de Vereniging Nederlands Cultuurlandschap stuurden. Ze wilden weten of ze zo’n illegale verwoesting van het landschap ergens konden melden. Bij die vereniging zelf dus. Die is strijdbaarder dan de brave naam doet vermoeden en belde de provincie. De provincie-ambtenaar ging kijken en belde de vrienden. Ambtenaar vond het er illegaal uitzien en dacht dat de boer er achteraf geen vergunning voor zou krijgen. Hij waarschuwde de gemeente Dinkelland. De gemeente maande de boer de wal te herstellen. Dat is ondertussen gebeurd. Vrienden zijn naar eigen zeggen ’lichtelijk verrast dat hun actie daartoe leidde’. Zonder hen was er weer een houtwal weg. In de twintigste eeuw is al een paar honderdduizend kilometer houtwal en haag vervangen door prikkeldraad. Maar deze blijft. Zouden die eiken het redden?
