Een intense yogasessie op de Peloponnesos

Ik lig in een niet-dagelijkse houding op een strandje vlak bij Mavrovouni op de Peloponnesos, en dat is weer een stuk Griekenland waar je spellingchecker zachtjes van gaat huilen. Albuquerque (New Mexico) is er ook zo een.

Met mijn allerliefste en twee vrienden rol ik me door een yogasessie heen. Het strand, zowel zand als minuscule steentjes, loopt hier wat schuin, en er zíjn houdingen in onze serie die daardoor iets makkelijker worden. Er zijn natuurlijk ook houdingen die door mijn lijf – 59, bijna veertig jaar marathonloper – als volstrekt onmogelijk worden afgedaan.

Blijven ademen

Maar ik zet door, en ik adem door, en voel dat de happy baby, de downward facing dog en de deer pose me goed doen. Zeker door ze lang aan te houden, de zwaartekracht haar werk te laten doen, en, ik benadruk het nog maar eens, te blijven ademen.

De zee is nog geen tien meter verderop, en dus hoor ik de branding. Al liggend – zacht-kreunend en diep ademend – realiseer ik me dat je op elk moment zowel de dichtstbijzijnde (brutaalste) golf hoort, als een aantal andere. Die verder weg zijn, of zich nog serieus moeten oprichten, of over een al bestaande golf heenkletteren.

Ik realiseer me hoe deze zee en al die andere zeeën verspreid over deze prachtige (blauwe) knikker in een oneindig heelal, dit deed en doet en altijd zal blijven doen, golven, stromen, wild zijn of rustig, de ene keer eb, de andere keer weer vloed.

Droge rivieren, en het is pas half mei

En door die gedachte, zo dicht bij een heel klein stukje zee, realiseer ik me ook hoeveel natuur er om me heen is: het ruwe gras landinwaarts, de olijfbomen, soms eeuwenoud, wat verderop, de duizend soorten planten en bloemen die ik op de heuvels langs mijn trainingsroutes zag, en de rivierbeddingen die door het land kronkelen, rivieren die (ook hier) al droog staan, en het is pas half mei.

Al die plekken, al die natuur die er is zonder dat ze met al die drukdoende mensen bezig is, en ook al de bedreiging waar de natuur mee te dealen heeft. De zeeën en oceanen die opwarmen, de rivieren die niet meer stromen omdat de temperaturen te veel oplopen, en ook al die prachtige stukjes en stukken natuur in ons land, die wankelen onder klimaatverandering, droogte, stikstof, mest.

De vrouw met de drie B’s

Mijn hoofd en lijf werken zo, ik kan me halverwege veertig minuten yoga druk maken over wat wij – over het algemeen best vriendelijke mensen – de natuur, de biodiversiteit, de planeet aandoen. Zoals ik ook geregeld tijdens een langere duurloop in mijn hoofd hele discussies voer met de vrouw met de drie B’s die soms lijkt te denken dat ze de baas van ons land is, of de minister van landbouw die elke durf mist om stappen te maken die nodig zijn, of het nou gaat over stikstof of dreigende zoönoses.

Ik kom qua houdingen nog langs de aangespoelde badgast, de flattened frog en de halve swastika, en kan uiteindelijk plat op mijn rug met golvensoundtrack echt wel helemaal ontspannen. Maar weet steeds dat de natuur ons nodig heeft, zoals wij haar.