Een goed gesprek met de natuur op donderdag

Donderdagmiddag sprak ik een stukje natuur (naam en locatie bij redactie bekend). Ik vroeg hen hoe hen zich voelt, na de verkiezingsuitslag die het land bijkans omverblies (en die wat mij betreft een verbod laat ingaan op elke woordgrap met 3 b’s overal waar één b meer dan voldoende is). De natuur was duidelijk nog niet helemaal van de schok bekomen:

“Pffff, ja... je zit uiteindelijk toch de hele avond naar een wat chaotisch tv-programma vanuit Den Bosch te kijken, waar voortdurend mensen achter Simone Weimans en Xander van der Wulp langslopen, met of een biertje in de hand, of een lege blik in de ogen, maar ja, je wilt toch echt weten wat er gebeurt, hoe het mogelijk is.”

Hoe is het mogelijk, denkt u?

“Ik zie het als een combinatie van een proteststem van iedereen die zich niet gehoord voelt, met de hoop dat mevrouw Van der Plas voorlopig in geen enkele talkshow zal aanschuiven omdat ze nu echt aan het werk moet. Maar goed, die hoop zal ook wel ijdel zijn.”

Wat betekent de politieke aardverschuiving voor u, voor de natuur?

“Nou, in het algemeen zijn aardverschuivingen nooit lekker, want je verliest je wortels, je verliest je plek, maar ook als ik het minder letterlijk neem komt dit echt hard aan. Kijk, wij, de natuur, alles wat groeit en bloeit en jullie helaas niet altijd voldoende boeit, wij zijn van samen, wij zijn van naast elkaar en met elkaar en als het even kan door elkaar.

“Maar sinds jullie je in dit land economisch zijn gaan ontwikkelen, met kolenmijnen en gasvelden, met zware industrie en afzichtelijke distributiecentra, met snelwegen vol vrachtverkeer en vliegreisjes naar Barcelona, ja, sindsdien hebben wij zo hier en daar wat steun nodig, wat hulp.”

We zijn zo ondertussen allemaal Boeren en/of Burgers, lijkt het, wat betekent dat voor jullie, voor de natuur?

“Als ik ook even voor alle natuur om me heen mag spreken, de grote natuurgebieden en de zogenaamde postzegeltjes, de heidevelden en de beekjes, de duinen en de bomenlaantjes, wij voelen ons echt bedreigd. Wij wórden echt bedreigd, en dan bedoel ik echt niet door die ene agrariër verderop die toch wat te veel gif spuit of toch een keer wat overtollige mest in de sloot laat druipen, en zelfs niet door de sector, zoals dat zo mooi heet, met al haar stikstof, wij worden gewoon bedreigd door wat jullie nog steeds vooruitgang of economische groei durven noemen.

“We krijgen te veel stikstof en te weinig water, we hebben het echt te warm in de steeds warmere zomers, de bodem onder onze voeten wordt alsmaar schraler, ik spreek elke dag wel een wanhopige schimmel of een familie insecten die heeft besloten ergens anders heen te gaan, en ik voel het misgaan. En geloof me: jullie kunnen niet zonder ons!”

Hoe voelt u zich?

“Eerlijk…? Verdrietig, echt verdrietig, dat het zo met ons gaat. Maar goed, ik denk altijd maar: ook van mijn tranen kunnen de plantjes groeien.”

Dank u wel.