De witte dame

‘Het woord ‘leegte’ krijgt hier een nieuwe betekenis’, schrijft Tessa Yanover in Moedertje groen, leven aan de kust, haar tweede boek (Zilt €24,99) waarin ze haar liefde voor de natuur betuigt. De ‘leegte’ gaat over de Balg, de oostpunt van Schiermonnikoog. Ik ken geen plek die weidser en woester is dan de Balg en wie dit gebied op waarde weet te schatten, mag bij mij altijd aanschuiven.

Nu mocht Yanover dat toch al wel. Afgelopen mei nam ze deel aan een strandexcursie die ik vanwege mijn toen net nieuwe schelpenboek gaf in Noordwijk, waar ze woont. Het was een zonnige, aangenaam warme ochtend en zij viel op tussen de deelnemers. Ze liep barrevoets en had gezelschap van een hond die in alle opzichten uitnodigde tot geaaid worden, wat niet mocht omdat de hond in opleiding was tot contact-, troost- of geleidehond. Yanover had zelf ook wel iets aaibaars. Ze kwam steeds aanzetten met leuke vondsten. Als ik een sterk verhaal vertelde over zeg een fuikhoren (een zeeslak die zich springend over de zeebodem begeeft naar aas dat ie op fikse afstand kan ruiken), dan snorde zij in de waterlijn een aangespoelde fuikhoren op. Ze had er duidelijk verstand van. En dat moet of mag ook wel, want ze werkt als natuurgids en geeft kinderen lessen over de zee.

Kennelijk konden de Noordwijkse duinen en golven haar ‘zeehonger’ niet voldoende stillen, want ze trok de kust langs van Zeeland tot Nieuwe Statenzijl aan de Duitse grens van Oost-Groningen en schrijft over de natuur en haar stemmingen. Die stemmingen wisselen, en de natuur stemt haar vaak blij, maar waarover zij ontstemd raakt wordt niet altijd opgehelderd.

Enfin, van de Waddeneilanden komen Texel en Schiermonnikoog uitgebreid aan bod. Op Schier ontroert de uit gebruik gehaalde oude vuurtoren haar. De ‘witte dame’ blijkt in de gloed van de ondergaande zon echter nog steeds een vuurtoren, al is het maar voor even.

Drie keer per week schrijft bioloog Koos Dijksterhuis over iets wat groeit of bloeit. Lees hier zijn eerdere Natuurdagboeken.