De populieren gaan met abrupt pensioen

Op de zoveelste stormachtige vrijdagochtend werden de populieren gekapt. Toen ik door het slagveld liep telde ik er drieënzestig. Die bomen aan de polderweg waren niet plotseling door de storm geveld, maar zestig jaar na aanplant zat hun dienst erop, zo besloten de gemeente en het Hoogheemraadschap. Een soort abrupt pensioen, met daarop direct de dood tot gevolg.

Natuurlijk waren er signalen, als ik beter had opgelet. Waarom hingen een half jaar geleden ineens tientallen vleermuizenkasten aan de wilgen, een heel stuk verderop aan de weg? En waarom stond op elke populier een grote witgeschilderde stip?

Achteraf hoorde ik van onze buurvrouw, die kwam koffiedrinken, dat die kasten aan de wilgen waren opgehangen voor die enkele vleermuis die zich nietsvermoedend in zo’n – ter dood veroordeelde – populier had verschanst. Onze buurvrouw was enigszins in de war over de houtkap bij ons in de buurt, zag ik al snel, en een paar dagen terug was ze zelfs naar een inloopavond geweest in café ’t Springend Paard waar zo’n tien bewoners waren aangeschoven om te horen waaróm al die bomen gekapt moesten worden.

Een of andere provinciale beleidsvisie

Volgens de raadsleden waren de bomen ‘klaar’: ze waren niet alleen veel te hoog, maar in het voorjaar stonden ze ook nog eens vol blad zodat bij de eerste beste storm nog weleens een tak op de weg kon vallen.

Nu is het hele idee van die populieren dat ze razendsnel groeien, erg fraai zijn ze niet, maar begin jaren zestig werden ze hier massaal in de polder aangeplant, juist omdat ze zo snel groeiden. In die tijd speelde hier de ruilverkaveling, de hele polder ging op de schop, boeren ruilden onderling hun akkers en overal moest nieuw groen worden aangeplant. En nu moeten we er weer van af.

“Geen idee of er nieuwe bomen voor in de plaats komen”, zei de buurvrouw en nam nog een slok van haar koffie. “Het moet een open gebied blijven, voor de weidevogels. Stond in een of andere provinciale beleidsvisie.” Het leek me dat die vogels wel gewoon over de bomen konden vliegen, maar op de tekentafel van de provincie zag dat er vast heel anders uit. De buurtbewoners mochten nog wel zelf argumenten aandragen waaróm hier het planten van nieuwe bomen een goed idee is, zei ze, zoals voor CO2-opname of iets dergelijks. Ze keek wat bedenkelijk. “Nederland is geen land, hooguit een onderneming”, schreef Houellebecq al in ‘Serotonine’.

Vanmiddag kwam buurman Louis langs om te vertellen dat op de volgende rij bomen alweer witte stippen staan, aan een volgende polderweg. Het blijft opletten.

Renske Jonkman schrijft over haar leven op het platteland, tussen boeren en natuurbeschermers. Lees haar columns hier terug.