Zwelgen in talkshow-leed, dat kan ook via een boek

In het titelverhaal kijkt een moeder naar een talkshow. Een vrouw doet uit de doeken hoe plastisch chirurgen weigerden te beloven om haar ongeboren mongoloïde zoon na zijn geboorte voor altijd een glimlach te geven. Waarop zij de vrucht heeft laten aborteren. Later is haar baarmoeder verwijderd. Ze had de gynaecoloog ervan weten te overtuigen dat zij na de operatie afscheid moest nemen van haar baarmoeder: ,,Het was een waardig afscheid geweest. Dirkje had haar baarmoeder in de duinen begraven, gewikkeld in haar lievelingsrok'. Dit verhaal bezorgt de kijkende moeder op haar beurt weer narigheid. Onbezorgd genieten van zee, strand en duinen is er voor haar niet meer bij. Willemsen lijkt in dit titelverhaal niet alleen veel narigheid te willen oprakelen, maar ook het openbaar maken van onze ellende aan de kaak te stellen. Zoals de gênante gretigheid waarmee de vrouw in de talkshow de hoogtepunten van haar leed als cliff hangers voor reclame laat gebruiken. Zelf laat Willemsen haar 'kijkers' niet zo ontredderd achter als de kijkende moeder uit het titelverhaal. Haar verhalen kennen weliswaar geen echt happy end, maar er is vaak wel sprake van verzoening met de ellende. Meer dan aan literaire behoeften komt dit boek tegemoet aan het verlangen te zwelgen in lief en leed, om te treuren, je aan andermans verhaal op te trekken of om te glimlachen. Al naar gelang de behoefte en gemoedstoestand.