Zonder gitaar of piano weet Kiki Schippers haar gedachtes veel minder goed over te brengen dan mét

Cabaret
Kiki Schippers
Meer
★★★

Liedjes schrijven en vertolken: dat kan Kiki Schippers als geen ander. In de afgelopen jaren maakte ze furore met op de actualiteit geënte nummers op tv (De vooravond) en radio (Spijkers met koppen). Meermaals werd ze genomineerd voor de Annie M.G. Schmidtprijs. Eén keer won ze die, met Er spoelen mensen aan (2016).

Weinig verrassend dus dat in Schippers’ nieuwe voorstelling Meer vooral de liedjes eruit springen. Stuk voor stuk zijn ze de moeite waard, vanwege de treffende teksten, de overtuigende manier waarop ze gebracht worden, of een combinatie van beide. Schippers schakelt daarbij ook mooi tussen verschillende registers. In nummers als Armen wijd, handen open en Après nous le déluge zet ze een flinke keel op. Over een “bodemloos verlangen om niet te zijn” zingt ze juist klein en ingetogen. Lichtheid en humor wisselt ze soepel af met drama en melancholie.

Zo natuurlijk als het muzikale deel Schippers afgaat, zo moeizaam worstelt ze zich door de rest van de voorstelling. Zonder gitaar of piano weet de 34-jarige cabaretier haar gedachtes veel minder goed over te brengen dan met. Ze vertelt over de negentiende-eeuwse Franse schilder Théodore Rousseau, die eindeloos dezelfde boom schilderde, maar voordat goed duidelijk is wat dit verhaal ons te zeggen heeft, zitten we alweer in een conference over Tinder.

Je hoeft niet elke dag te leven alsof het je laatste is

Schippers doet ook een aantal keer aan publieksinteractie. Wanneer ze dit combineert met een lied, zoals bij het olijke nummer De logikwis, werkt dat goed. Het vragen naar de planten die mensen in huis hebben of als welk dier ze zouden willen reïncarneren, komt minder uit de verf. Schippers leunt te sterk op wat de zaal haar al dan niet ‘geeft’. Valt dit tegen, dan weet ze niet zo goed hoe te reageren.

De rode draad in Meer, vormen de herinneringen aan Schippers’ vader, die overleed toen ze een puber was. Van hem erfde ze een neiging tot overdaad: veel spullen verzamelen, je overal met passie in storten. Nu ze ouder en wijzer is, realiseert ze zich dat het soms ook wel een onsje minder mag. Je hoeft niet elke dag te leven alsof het je laatste is.

De lijn rond Schippers’ vader geeft de voorstelling een mooie persoonlijke toets. Toch is ook hier de uitwerking uiteindelijk niet scherp genoeg. Een vergelijking tussen de schilder Rousseau en haar vader blijft erg in de lucht hangen. Had het toch gewoon bij die liedjes gehouden, denk je op zo’n moment.

Tour t/m mei 2022, reprise in het volgende seizoen. Meer informatie op www.kicces.com.