Zo winnen Pinkpop en Max Verstappen de afvalrace

Het gebeurt niet vaak dat we een programma pas bij de finale bespreken, maar Amazing Grace (EO) behoort tot de uitzonderingen. Praise the Lord. In de gospelshow met teamcaptains Shirma Rouse en Berget Lewis waren nog maar vier finalisten over en ik wilde zondag wel zien hoe ze die ‘goedeboodschapmuziek’ zouden overbrengen.

Laat ik eerlijk zijn. Ik houd zelf niet van die expliciet religieuze muziek met teksten als ‘Jezus je bent mijn nummer één, ik maak ruimte voor U’. Toch is het interessant voor de diversiteit op tv dat dit muziekgenre zijn eigen afvalrace kreeg en Nederland ermee liet kennismaken. Alleen al het openingslied van presentator Giovanca Ostiana en de teamcaptains klonk engelachtig. Het duet van Shirma Rouse en Berget Lewis ergens verderop klonk ronduit magisch.

Ik bleef kijken. Vooral naar het koor achter de solisten, moet ik zeggen. Want de finalisten maakten er wel een showtje van en winnares Desray (Désirée Manders van de Nederlandse eurodancegroep 2 Brothers on the 4th Floor) zong na al die ‘spirituele groei’ met volle passie. Maar dat koor swingde de hele tijd al de pan uit. In fladderende gewaden zongen de leden staccato en legato, hard en zacht en dat alles perfect getimed. Bijna onmogelijk goed. Geen idee of ‘het eerste seizoen’ van Amazing Grace een vervolg krijgt, maar het bedient heus een publiek en zet weer eens een ander soort zangers in het zonnetje.

Flyers mogen niet, het wc-papier is van gerecycled materiaal

Geïnspireerd op dat koor besloot ik naar de achtergrondgebeurtenissen te kijken van andere programma’s. Het visuele verslag van Pinkpop was spetterend en de shows werden dynamisch in beeld gebracht. Maar zie dat veld áchter de geïnterviewde artiesten. Het gras tussen de bezoekers is zowaar groen, en niet bezaaid met plastic bekertjes. Over ‘afvalrace’ gesproken: Pinkpop is met zijn afval op de goede weg. Flyers mogen niet, ze doen aan afvalscheiding, het wc-papier is van gerecycled materiaal. Eindelijk dringt door dat ook simpele gebruiksvoorwerpen ergens vandaan komen en ergens heen gaan.

Nog zo’n moment: de prijsuitreiking bij de Formule 1-wedstrijd in Montreal. Het commentaar bij het NOS-verslag ging over de spannende winst van Max Verstappen, het stuiteren der bolides en de rugpijn van oud-winnaar Lewis Hamilton. Verstappen (1), Sainz (2) en Hamilton (3) trokken op het huldigingspodium traditiegetrouw de flessen bruiswijn open. Het spul spoot als een waterkanon in hun gezicht. Kroop als plakdruppels hun kraag in. Droop als afval van het podium. Het is een bekend, moralistisch argument maar blijft even prangend: die dure flessen Ferrari Trento bevatten het sap van druiven. Die vruchten zijn gegroeid, gekoesterd, bewaterd, bemest. Ze zijn geplukt en geperst, vergist en gebotteld, opgeslagen, getransporteerd en gekoeld. Geopend. En de lucht in weggespoten.

In Formule 1-blogs blijkt die gewoonte in de taal verankerd: synoniemen voor winnen zijn ‘het podium halen’ of ‘met champagne mogen spuiten’. Dat Ferrari (geen link met het automerk) niet de champagnedruif gebruikt, doet daar niets aan af.

Bij de races in het ‘alcoholvrije’ Midden-Oosten ontkurken de coureurs rozenwater; dat is al minder verspillend. Ik zie zelf wel toekomst in het vullen van die joekels van spuitflessen met Spa-rood. Dát is hoe je de afvalrace wint.

Vijf keer per week schrijven Renate van der Bas en Maaike Bos columns over televisie.