Zingen over depressie, zonder dat het depressief wordt

Popjournalist Jasper van Vugt tipt het belangrijkste album van de week, en nog drie platen die je niet mag missen.

The National - The First Two Pages of Frankenstein
★★★★

Het is altijd herfst in de wereld van The National. Het is niet alleen die stem van Matt Berninger, bij wie het altijd bewolkt is en het leven weinig opwinding meer kent, maar ook de muzikale begeleiding in stemmige bruintinten. Zo’n beschrijving klinkt weinig aantrekkelijk. Toch wisten de Amerikanen sinds de oprichting in 1999 binnen acht albums gestaag uit te groeien tot een van de populairste indierockbands ter wereld, die ook in Nederland in de Ziggo Dome speelt.

Hits hebben ze niet. De band moet het hebben van de literair geïnspireerde, introspectieve teksten van Matt Berninger en zijn vrouw Carin Besser, gezongen met melancholische vermoeidheid, en de meeslepende, rijk georkestreerde rootsy rock, gecomponeerd door de gitaristen: de tweelingbroers Aaron en Bryce Dessner.

Aaron groeide de afgelopen jaren uit tot een veelgevraagd gitarist, songschrijver en producer; zo werkte hij als producer, componist en muzikant met Taylor Swift aan haar albums Folklore en Evermore. Zij is, naast Phoebe Bridgers en Sufjan Stevens, een van de drie gasten op dit album, dat moeizaam tot stand kwam.

In aanloop naar het maken van dit album kampte Berninger met een depressie en een writer’s block. Nu klinkt hij al zijn hele leven als een 45-jarige met een midlifecrisis, maar deze keer kwam er aanvankelijk echt weinig uit zijn pen. Het was zijn vrouw die hem perspectief bood, door hem erop te wijzen dat hij niet zijn brein is. Dat hielp.

De depressie werd een nieuw onderwerp voor zijn teksten, zoals in Tropic Morning News, waarin hij zingt: ‘Got up to seize the day / With my head in my hands feeling strange / When all my thinking got mangled / And I caught myself talking myself off the ceiling / I was suffering more than I let on’. Ook de herhaalde regel ‘This Isn’t Helping / This Isn’t Helping At All’ in het refrein van This Isn’t Helping lijkt een duidelijke referentie naar Berningers geestelijke gesteldheid.

Hoe melancholiek en deprimerend de teksten ook zijn, ronduit depressief wordt het niet, met dank aan de gebroeders Dessner. Hun composities hebben op de juiste momenten vaart, pit en prikkelende arrangementen, al zijn er nergens écht grote verrassingen te horen. Desondanks: een bijzonder geslaagd album, een van de betere in het oeuvre van The National.

Ook geluisterd

Feist – Multitudes

Och lieve lezer, al was deze krant zo dik als het telefoonboek van Hong Kong en had ik het literaire talent van Nabokov, dan nog zou ik dit album van de Canadese singer-songwriter Leslie Feist tekortdoen. Ze verft met klein penseel zorgvuldig de pasteltinten in gedetailleerde composities die hun schoonheid per luisterbeurt verder ontvouwen. De nummers Hiding Out In The Open, Of Womankind en Martyr Moves behoren tot het mooiste wat u dit jaar zult horen. Wat een pracht!

Metallica – 72 Seasons

Hun plek in de canon van de muziekgeschiedenis heeft Metallica allang veiliggesteld, maar in plaats van te teren op die successen blijft de dadendrang aanwezig. Gelukkig maar, zo bewijst 72 Seasons. Dit elfde album laat weinig horen dat we nog niet eerder van de band hoorden, maar bevat genoeg sterk materiaal om fans en metal-liefhebbers massaal te plezieren.

Everything But The Girl - Fuse

Het Engelse echtpaar Tracey Thorn en Ben Watt liet 24 jaar geleden voor het laatst gezamenlijk van zich horen, maar gelukkig leidde de coronapandemie tot een hernieuwde muzikale samenwerking. Hun elektronische huiskamersoul klinkt even warm, verzorgd en tijdloos als altijd. Niet verwacht, toch gekregen. Een cadeautje.