Zingen en dirigeren is één ding, maar dirigeren alleen is een vak apart
Klassiek
Ludwig & Barbara Hannigan
Berg, Gershwin e.a.
★★★☆☆
Showtime! Zwierig draaide Barbara Hannigan zich om op de bok en presenteerde een verleidelijk 'I got rhythm' van Gershwin. Met een krachtig armgebaar spoorde ze achterstevoren tuba en trombone aan. De zangeres-dirigent stal de harten van de luisteraars in het Amsterdamse Concertgebouw.
In diezelfde muziektempel debuteerde Hannigan in haar combifunctie drieënhalf jaar geleden, tijdens de ZaterdagMatinee. Eveneens met Ludwig, het orkest waarmee ze inmiddels een sterke band heeft opgebouwd, en dat haar vergezelt op de komende Europatournee. Net als toen blijken de partners aan elkaar gewaagd.
Met een kersverse Grammy-nominatie op zak voor hun cd 'Crazy Girl Crazy', de eersteling van de Canadese in haar dubbelrol, betraden Hannigan en Ludwig het podium van de Grote Zaal. Een deel van het cd-programma hadden ze paraat: Bergs 'Lulu Suite', en een suite uit Gershwins 'Girl Crazy' in een arrangement van Bill Elliott.
De tekst gaat verder na de video
'I got rhythm': een lekkere swing en je pakt de zaal in, zeker wanneer je de juiste swing precies weet te raken. Vanuit haar soepele manier van doen als zangeres viel iedere directiebeweging samen met Hannigans stemkunst.
In Lulu kwamen er krachten vrij die ze op natuurlijke wijze deelde met de musici om zich heen, die volgden haar in één vloeiende lijn. 'Lulu! Mein Engel', hier bleef Hannigan onverstoorbaar met de rug naar het publiek staan - als een echo zorgden de laatste kreten voor koude rillingen.
Ging het om de niet gezongen Lulu-delen, of om Schönbergs 'Verklärte Nacht', dan was het een ander verhaal. Dirigeren is een kunst op zich.
De breed uitgesponnen, kwetsbare muziek van Schönberg vraagt eerder om compacte gebaren dan om Hannigans onorthodoxe en vanuit het lichaam gestuurde aanwijzingen, die een vrijblijvende orkestklank opleveren.
Ludwig is een organisch gezelschap, maar geen coherent geheel dat steunt op een onberispelijk stevige basis. Dat er fantastische musici in spelen bewees fluitiste Ingrid Geerlings, die vanaf het zijbalkon in een donkere zaal het concert inleidde met een sfeervol geblazen 'Syrinx' van Debussy.
