Zimerman is de aristocraat onder de meesterpianisten

Achter het Concertgebouw stond een witte camperbus met een Zwitserse nummerplaat geparkeerd, lang genoeg om een concertvleugel in te vervoeren – zijramen verduisterd, zonwering tegen de voorruit. Krystian Zimerman is op tournee. Zoals een violist zijn viool in een koffer over zijn schouder hangt, zo laadt Zimerman thuis zijn Steinway in en gaat op pad.

De voorkant van de wagen zag zwart van de vliegjes, zoals dat gaat wanneer je lang op de weg zit. Een onderneming vanjewelste. De meeste pianisten spelen op de vleugel die voorhanden is in de zaal. Zimerman knutselt en sleutelt aan zijn eigen lieveling en bereidt het instrument tot in de puntjes voor op het repertoire dat hij zal gaan uitvoeren, zoals nu in de serie Meesterpianisten.

Wat de vleugel betreft is alles van tevoren uitgedokterd, de muziek zelf is een ander verhaal. Bij deze Poolse gigant staat één ding vast: je weet niet wat er gaat gebeuren. Ook voor zichzelf bouwt Zimerman een verrassingselement in. Hij studeert fragmentarisch, ontwikkelt een plan en probeert dat op het concert ten uitvoer te brengen. Een interpretatie is niet dichtgetimmerd.

Hemels en aards tegelijk

Komt het daardoor dat Brahms’ Derde sonate onder zijn handen als een vers gecomponeerd werk klinkt? Aanstekelijke losheid, niet te verwarren met nonchalance, kenmerkt Zimermans spel. Onnadrukkelijk bouwt hij de spanning op, een explosie is opeens daar. Zijn muzikale expressie is hemels en aards tegelijk, of het nu om fluwelige andantematen gaat of een swingende finale.

Zimerman is de aristocraat onder de meesterpianisten, bij hem geen zweem van artisticiteit te bekennen. Alle clichés kunnen we uit de kast trekken: wat hij doet is adembenemend, meeslepend, betoverend. Vakmanschap, emotionele intelligentie en goede smaak verheffen deze gemeenplaatsen tot een hogere macht.

De vier scherzo’s van Chopin: vuurwerk van een koninklijke soort, in een tempo waarvan je nauwelijks durft te dromen. Niet uit enig effectbejag, maar om op volstrekt eigen wijze de muziek te dienen. Hysterie is de pianist vreemd. Ook als het tot toegiften komt, die hij net als het recital van blad speelde. Twee stuks, meer dan genoeg. Daarna wandelde Zimerman met de noten onder de arm het podium af. Het was mooi geweest.

Een overzicht van de nieuwste recensies van pop, klassiek, wereldmuziek en optredens vindt u hier.