Zielsverwantschap en gewone levens in ‘Normal People’

Een eerlijke liefde tussen onwaarschijnlijke karakters; dat maakt Normal People spannend.

Twee knappe slimme Ierse tieners uit verschillende milieus krijgen een knipperlichtrelatie die voortduurt tot het eind van hun studie. Je kunt de televisieserie Normal People in één zin samenvatten. Er wordt niemand ontvoerd of vermoord, er zijn geen buitenaardse wezens of drugsproblemen. Toch blijft het verhaal twaalf afleveringen lang boeien en ontroeren en zou je willen dat het nog heel lang verder gaat.

Dat komt in de eerste plaats door het verhaal, oorspronkelijk geschreven als roman in 2018 door de toen 28-jarige schrijver Sally Rooney, een jaar na haar debuut. Trouw noemde het boek ‘een pareltje’, klassiek maar ook ‘erg van nu’. Al voordat het boek verschenen was, waren de televisierechten verkocht. Rooney schreef mee aan het script voor de serie, ze kreeg hulp van generatiegenoot en toneelschrijver Alice Birch, die ook meewerkte aan het tweede seizoen van de hitserie Succession.

Het verhaal begint aan de middelbare school van een kustplaats aan de Ierse westkust. Marianne, (Daisy Edgar-Jones) een slim, schuchter meisje, is het doelwit van pesterijen van een groepje populaire leerlingen. Ze bijt fel van zich af en heeft verder geen vrienden. Connell (Paul Mescal), een stille, atletische jongen, trekt op met die groep pesters. Zijn alleenstaande moeder werkt regelmatig als schoonmaker in het grote ouderlijk huis van Marianne. Mariannes moeder is advocaat en besteedt geen aandacht aan Marianne en haar oudere broer. Het verhaal begint als Marianne en Connell een relatie krijgen.

Ongemakkelijke situaties

Tegenover zijn vrienden wil Connell niet laten merken dat hij een relatie heeft met pispaaltje Marianne, iets dat uiteindelijk zulke pijnlijke situaties oplevert dat zelfs zij een grens trekt. Tijdens hun studie in Dublin zijn de rollen omgedraaid. Marianne is populair, lijkt zelfverzekerd, en ze vindt het ingewikkeld om toe te geven dat ze vroeger iets had met Connell. Toch bloeit de liefde soms weer op, om daarna weer abrupt te stoppen. Maar ze blijven elkaars zielsverwant.

Vanaf het begin zijn de ongemakkelijke situaties, de stiltes en het ongemak verbluffend overtuigend neergezet. In de dialogen praten de twee hoofdpersonen vaak langs elkaar heen. Connell excuseert zich voor van alles, maar herhaalt zijn fouten soms toch. Ze doen zich beter voor dan ze zijn, zeggen het tegengestelde van wat ze zouden willen. De camera zit vaak dicht op de huid, ongemakkelijk dicht, waardoor de onzekerheid nog beter voelbaar is.

41 minuten aan seksscenes

Minstens even prachtig en sfeervol is de fysieke relatie tussen de twee verbeeld. Volgens tabloid The Sun bevat de serie maar liefst 41 minuten aan seksscenes. Die zijn zo integer – soms passioneel, soms ook onzeker of ongepast – dat het, hoe raar het ook mag klinken, voelt of je erbij bent.

Ook minder gelukkige tijden komen in beeld. Connell raakt in een depressie, en komt daar pas met hulp van een psycholoog en antidepressiva weer bovenop. Mede voor het verbeelden hiervan kreeg acteur Mescal een BAFTA – de Britse Emmy – voor beste acteur voor zijn rol van Connell.

Dat mag somber klinken, de serie is allesbehalve een tranendal. Of ze nou wel of juist geen ‘Normal People’ zijn, het is onmogelijk niet van ze te gaan houden. En om te hopen dat iedereen eens zo’n zielsverwantschap heeft gekend.

De serie, die op de BBC in april 2020 in premiere ging, kreeg talloze prijzen, en was eerder al in 2021 op de NPO te zien. Nu te zien op NPO Plus en vanaf 28 februari wekelijks op NPO 3.