Zeeuwse band De Toegift brengt een ronduit prachtig debuutalbum uit

Popjournalist Jasper van Vugt tipt hét belangrijkste album van de week – en nog drie platen die je niet wilt missen.

De Toegift – De Toegift

★★★★★

Kijk, dat is nog eens indruk maken. Krap een jaar na de transformatie van stemmige, Engelstalige indieband Little Symphonies naar Nederlandstalige groep De Toegift brengt de Zeeuwse band een ronduit prachtig debuutalbum uit. Nederlandstalig, met poëtische teksten over tijd en vervlogen momenten.

Pretentieus? Misschien een beetje. Maar luister eens naar de tien liedjes. ‘Indie met jazzinvloeden’, noemen ze het zelf. Dat betekent hier met live-instrumenten (piano, bas, gitaar, drums en hier en daar enkele strijkers en blazers) lekker losjes ingespeelde nummers, met veel ruimte in de productie en een uitgebalanceerd geluid. In de traag meanderende composities zijn het de jazzinvloeden die opvallen en voor spanning zorgen.

Neem Nollestrand, waarin een saxofoon zich plotseling een weg naar voren duwt langs strijkers, piano, bas en drums, om vervolgens een bescheiden maar zelfverzekerde hoofdrol op te eisen. Of die eigengereide piano in Licht als stof, die afdwaalt en secondenlang blijft hangen op dezelfde toets om vervolgens terug te krabbelen naar het liedje. Fascinerend. Alles is gemaakt had een oud liedje van Nick Cave kunnen zijn. Nog zo’n referentie: Tom Waits’ klassieke album Closing Time.

En dan zijn er nog de teksten van vocalist en tekstschrijver Maxim Ventulé. Zijn poëzie is direct en kort, met alledaags taalgebruik, in lijn met genoemde inspiratiebronnen als dichters K. Schippers, Ramses Shaffy en Toon Tellegen. Op het eerste gehoor eenvoudig, ingetogen gedeclameerd. Knap in zijn voordracht is de wijze waarop hij een middenweg bewandelt tussen gedichten en liedteksten, waarbij hij in beide disciplines overtuigt.

Net zoals Eefje de Visser en Spinvis weet hij met weinige, gerichte woorden een sfeer en gevoel neer te zetten met veel show, don’t tell. Je vraagt je af waarom hij ooit in het Engels zong, zo teder en warm laat hij het Nederlands klinken. De toon is nostalgisch en melancholiek, terugverlangend naar een andere tijd. Onder de oppervlakte broeit het lichtjes en is een spoor van verdriet voelbaar. Door terug te denken aan die vervlogen momenten beleeft hij ervaringen opnieuw met mensen die er niet meer zijn en verwerkt hij het overlijden van zijn moeder. En juist door dat herbeleven verandert de herinnering. Net zoals er ook bij elke beluistering van dit bijzondere debuut iets nieuws te ontdekken valt. In de muziek, maar ook daartussen. Chapeau!

Ook beluisterd

Naaz – Never Have I Ever

Vijf jaar na de fraaie debuutsingle Words is er dan eindelijk het debuutalbum van Naaz Mohammad. In die vijf jaar maakte de nog steeds pas 24-jarige Koerdisch-Nederlandse zangeres, producer en songwriter veel mee: ze verliet de muziek, volgde therapie om haar misbruikverleden te verwerken, trouwde en scheidde, ging op zichzelf wonen en omarmde de vrijheid die hoort bij jong zijn. De weerslag is te horen op dit album, waarop de twee Koerdisch gezongen liedjes het meest indruk maken.

Belle and Sebastian – Late Developers

De afgelaste tournee na het vorig jaar verschenen A Bit of Previous bood ruimte verder te werken aan liedjes die op de plank bleven liggen. Eén daarvan, When The Cynics Stare Back From The Wall, stamt zelfs uit 1994, nog voor de band bestond. Het levert een opgewekt album op dat meer is dan kliekjes en restjes.

Kovacs – Child of Sin

Net als de vorige twee succesalbums staat Child of Sin vol melodieuze liedjes met orkestrale arrangementen en speelse details. Daarin krijgt haar expressieve stem, die doet denken aan Shirley Bassey, Tina Turner en Betty Davis, de hoofdrol. Bijzonder: voor het titelnummer, over haar misbruikverleden, wist ze Rammsteinzanger Till Lindemann te strikken voor een Engelstalig (!) duet.