Pip Blom is populair in Engeland. Thuis in Nederland werkt ze nog gewoon als freelance afwasser om rond te komen. Op 31 mei verschijnt haar debuutalbum ‘Boat’.
Pip Blom houdt in een Amsterdams hotel haar gezicht netjes in de plooi voor de fotografe. Tot ze ineens een wringende, dissonante gitaarriff hoort. Het blijkt de intro van haar eigen liedje ‘Come Home’ dat de barman stiekem heeft opgezet. Ze zucht eens diep en lacht: “Normaal gesproken zou ik nu weglopen”.
“Ik vind het heel ingewikkeld om mijn eigen muziek te horen waar anderen bij zijn”, zegt de 23-jarige frontvrouw even later. “Super ongemakkelijk. Natuurlijk sta ik achter wat ik maak, maar andere mensen vinden er wat van. En daar hoef ik niet bij te zijn. Ja, ik ben wel vaak weggelopen. Het suffe is, dat statement helpt niet erg, haha. Maar ik weet me gewoon totaal geen houding te geven.”
Pip Blom is groot in Groot-Brittannië. Van Cardiff tot Norwich en van Edinburgh tot Brighton willen de Britten haar zien optreden. Ze toerde met bands als Franz Ferdinand en The Breeders. En dat terwijl ze in Nederland een stuk minder weglopen met Blom. “De focus van populaire muziek ligt hier ergens anders, I guess? Meer op artiesten als Billie Eilish, Post Malone, op hiphop.”
“En het is ook gewoon een groot deel geluk”, zegt de Amsterdamse. Begin 2016 bracht ze vier liedjes uit op Spotify. Eentje daarvan, Truth, belandde door een Discover Weekly-lijstje bij dj Marc Riley (ex-gitarist van The Fall) van radiozender BBC6. “Die vond het vet en is het vaak gaan draaien. Het zal te maken hebben met het geluid, gok ik?”
Rammelend
In Engeland past Pip Blom in de weelderige stroom van nieuwe gruizige rock- en punkbandjes zoals Sports Team, Idles en Shame. Terwijl nieuwe nummers Say It en Bedhead lijken op The Strokes door de repeterende, rammelende gitaarriffs. En dan is er nog Bloms wat onderkoelde, verveelde stem zoals die we die kennen van de populaire Australische rockvrouw Courtney Barnett.
De afgelopen drie jaar was de band bijna elke maand wel in Engeland te vinden. Gelukkig is anglofiel Blom verzot op de Britse cultuur. “Ik denk door de lelijkheid. De natuur kan heel mooi zijn, hoor, maar de steden zijn vaak lelijk, grauw, mensen zien er slecht uit. Dat heeft z’n charme, vind ik. De Engelse manier van praten is prachtig. Het eten is heel goor, maar tegelijkertijd heerlijk. Ik zou het niet erg vinden om er ooit te wonen.”
Zeker, ze is dol op toeren en optreden. “Maar het vraagt ook veel van een mens. Je zit de hele dag in een busje, met dezelfde mensen. Je hebt weinig bewegingsruimte, je eet goor, want je gaat alleen maar naar tankstations. Elke dag is alles nieuw. Je staat de hele tijd aan. En ik ben van mezelf best wel verlegen. Eigenlijk zit ik het liefst zo veel mogelijk in m’n eentje op mijn kamer, beetje muziek maken, frunniken.”
Gelukkig denkt Tender Blom (21) er net zo over, haar broer en gitarist in de band. “We delen vaak samen een hotelkamer en dan zeggen we heel lang niks. Dan kijken we elkaar aan: dit is chill! Ik ben dol op mijn broertje, maar we maken ook veel ruzie. Over alles. Hij houdt nogal van discussiëren. En ik iets minder, zeg maar. Dat kan nog weleens clashen. Dan is niks wat ik zeg goed.”
Sparringpartners
Pip en Tender zijn de kinderen van Erwin Blom die zong in Eton Crop, een postpunkband die in de jaren tachtig ook bekendheid genoot aan de overkant van het kanaal. Ze deden eens drie sessies bij de welbekende Britse dj John Peel. Moeder Leonieke Daalder regelde live het geluid. En als journalisten stonden ze samen in 1998 aan de basis van het VPRO-muziekplatform ‘3voor12’.
Reden genoeg voor de buitenwacht om te denken dat het succes van Pip Blom ook deels ‘vriendjespolitiek’ is. “Ik vind het ingewikkeld als mijn vader de vraag krijgt of ie een andere band ook op BBC6 kan krijgen. Dan denk ik: dat hebben we écht wel zelf gedaan. Zo werkt de muziekindustrie ook helemaal niet. Het is fijn dat dit in Engeland niet aan de orde is. En als dat zo is, dan vinden ze het tof dat mijn vader ooit in een band speelde.”
Heus, haar ouders zijn fijne én actieve sparringpartners. Zo boekt moeder Leonieke alle hotels. Vader Erwin heeft een handige tourmanagementapp voor de band gebouwd. Ook speelt hij af en toe voor chauffeur van tourbus Dolly.
“Het kost veel geld om te toeren, we hebben niet altijd budget voor een tourmanager of chauffeur. Mijn vader vindt dat hartstikke leuk. Verder houdt hij zich best afzijdig. Hij gaat in een hoek van een pub zitten, met zijn laptop en een biertje. Dan is hij gelukkig.”
Twaalf uur slaap
De band kan nog niet rondkomen van de muziek, iedereen werkt ernaast. “Ik ben freelance afwasser in restaurants”, lacht Blom. “Ik wilde geen baan waarbij je thuis ook nog aan het werk moet. Afwassen is chill, hersendodend. Een beetje gedachtenloos bezig zijn met je armen.”
Door al haar grootse plannen – ze droomt van Glastonbury Festival en Amerika veroveren – komt Blom af en toe moeilijk tot rust. “Ik kan dingen slecht loslaten, ja. Er moet altijd nog zo veel gebeuren, ik maak veel to-do-lijstjes. Hoe ik dan het beste tot rust kom? Ik slaap heel veel eigenlijk. Als ik niet twaalf uur slaap, dan heb ik niet genoeg geslapen. Het liefst kijk ik series in bed met mijn vriend. Maar dan val ik binnen een halfuur in slaap, haha!”
“Ik wil graag yoga doen, maar dat is lastig als je zo vaak op reis bent, dan wint slaap altijd van yoga. Ik probeer ook veel te zwemmen. Dat is belangrijk voor je sanity. Op tour zwem ik vaak. In Engeland heb je veel van die vrijetijdscentra.”
Even denkt ze na, dan zegt ze: “Hopelijk, als we heel groot worden, kunnen we ’s nachts rijden. Dan kom je ’s ochtends aan in een stad en heb je de hele dag vrij. Dan kun je elke dag wel zwemmen. Maar goed, daar zijn we nog niet.”
Lees ook:
Pip Blom, ontwapenend op gitaar
Waarom moet Nederland haar kennen? Nou, omdat het al een tijdje geleden is dat in Nederland zulke ontwapenende cool werd gecombineerd met zulke prettige gitaarliedjes.
