Woordloos geklaag om te huilen zo mooi

Blokfluitist Erik Bosgraaf richtte in 2006 het ensemble Cordevento (snaar en wind) op. Dat deed hij ­samen met Izhar Elias (barok­gitaar) en Alessandro Pianu (klavecimbel). Het doel was, en is, om de virtuoze muziek van de 17de eeuw nieuw leven in te blazen. Voor de nieuwe cd Le Plaintif (De klagende) vroegen ze Israel Golani (theorbe) en Robert Smith (viola da gamba) om mee te doen. Voorwaar een kwintet barokke meesters. Zij storten zich op Franse klaagzangen uit de 17de en 18de eeuw, maar dan klaagzangen zonder pathetische teksten. Woordloos klagen.

Niet verwonderlijk dus dat 22 van de 24 tracks in een mineur toonsoort staan. Al wil dat weer niet zeggen dat een stuk in majeur niet klagerig kan klinken. En zo klinken hier ook een Bes-groot Plainte en een C-groot Sarabande van Marin Marais – om te huilen zo mooi.

Bosgraaf strooide met losse stukken in plaats complete suites. Daarmee zet hij opvallende zaken pal naast elkaar en licht hij mooie verbanden uit. Naast Marais figureren onder anderen Dornel, Philidor en d’Anglebert, en er is plek voor een schitterende tombeau voor ­sologitaar van Campion. Bosgraaf speelt op verschillende instrumenten, waaronder een enorme basblokfluit, die heerlijk mysterieus resoneert in een Plainte van Monteclair. Met een uitgebreid essay in het booklet is dit een prachtplaat, die juist nu woordloos troostend is.