Willeke Alberti
De show van mijn leven
★★★★☆
‘De show van mijn leven’ staat er op de posters die de twee concerten van Willeke Alberti in de Amsterdamse concertzaal Afas Live aankondigen. Dat had ook ‘gelukkig ouder worden doe je zo’ kunnen zijn. Het is een concert en een zelfhulpboek ineen.
Natuurlijk boft Alberti dat ze zo kwiek is. Op de gitarist van haar tienkoppige band na is ze de enige persoon in de zaal die heel de avond staat. En danst! Met meer energie dan menig twintiger zwiert de 74-jarige zangeres over het podium, soms haast struikelend over haar te lange jurk die ze vol zelfspot ‘mijn poncho’ noemt.
Ook als ze minder goed ter been was geweest, zou het een positieve avond zijn geworden. Bij Willeke Alberti is het glas altijd tot het randje gevuld. Aan drie stukgelopen huwelijken heeft ze ‘geweldige vaders voor mijn kinderen’ overgehouden. Als ze spreekt over de schier eindeloze rij vrienden en collega’s die ze onderweg is kwijtgeraakt, benoemt ze de mooie herinneringen, niet het verdriet. Ze heeft een uitgebreid blok ingeruimd om Conny Vandenbos, Anneke Grönloh, Riem en Ruud van de Blue Diamonds, Ramses Shaffy, André Hazes en al die anderen te eren. Oprecht en liefdevol, zonder meer, maar door het hoge tempo krijg je soms het gevoel naar een iets smaakvollere variant van De Toppers te kijken.
De glimlach van een kind
In de tweede helft neemt Alberti meer tijd voor haar liedjes. Fraai is de uitvoering van ‘Waar is de zon’, het lied waarmee ze in 1994 roemloos ten onder ging op het Eurovisie Songfestival – alleen Oostenrijk gaf vier punten. Het is tekenend dat Alberti er geen woorden aan vuil maakt. En terecht: het is een gemeend, ontroerend liedje.
Emotioneel hoogtepunt is het moment waarop Alberti’s drie kinderen zich bij haar voegen om de klassieker van opa Willy te zingen. ‘De glimlach van een kind’ leidt op en naast het podium tot gesnotter.
Er volgen duetten met Guus Meeuwis en Edsilia Rombley. Hilarisch is ‘Het verrukkelijke vreemdgaan’ – oorspronkelijk met Jenny Arean, nu met Ruth Jacott. ‘Je wipt zoveel fijner met een vaag schuldgevoel’ – ja, de luchtige kant van Willeke Alberti mag er zijn. Maar het indrukwekkendst blijven de ernstige ballades, zoals de onbekende afsluiter ‘De herfst van m’n leven.’
“Ik sta nu eindelijk in bloei”, zingt Alberti, met die rimpelloze, lieve stem waar krantenpagina’s over vol zijn geschreven. Zo voelt ze het zelf misschien. Het publiek ziet een vrouw die al bijna 75 jaar onophoudelijk floreert.
Lees ook:
Het geheim van de stem van Willeke Alberti
Zangles was niet aan haar besteed, aan repeteren heeft ze een broertje dood en ze heeft nul techniek. Toch zingt Willeke Alberti (bijna 75) al zestig jaar lang op topniveau. Hoe ervaart zij dat zingen zelf?
