Weyes Blood zorgt voor kippenvel, alleen net wat te vroeg in haar show

Weyes Blood
In Holy Flux Tour
★★★★

“We gaan twee uur muziek maken om op te huilen”, zegt Natalie Mering, nadat ze een paar nummers gespeeld heeft. Die twee uur zijn een grapje, maar gehuild wordt er vast maandagavond in de Amsterdamse Paradiso.

De nummers van Merings alter ego Weyes (spreek uit: Wise) Blood zijn weinig hoopgevend. Betoverend mooi zijn ze wel. Maar de teksten gaan over zwaarmoedige onderwerpen, met als rode draad de erbarmelijke staat waarin de wereld verkeert: van klimaatverandering tot van elkaar vervreemd raken door technologie.

Genrewissel

Mering, nu 34, hield zich lange tijd op in de underground noise-scene. Zo speelde ze in de experimentele bands Jackie O Motherfucker en Satanized. In 2007 trad ze voor het eerst op in Nederland, vertelt ze. Toen stond ze naar eigen zeggen in totaal tien minuten op het podium, schreeuwend in de microfoon.

Onder de naam Weyes Blood brengt ze sinds 2011 solo-albums uit met veelal rustige, sombere indiepop. Pas met het vierde, Titanic Rising uit 2019, kwam de doorbraak bij het grote publiek. In november vorig jaar verscheen langspeler nummer vijf, And In The Darkness, Hearts Aglow. Die kreeg net als zijn voorganger lovende recensies. Maandagavond speelde ze alleen nummers van die laatste twee cd’s.

En dat deed ze perfect. Haar stem, veelvuldig vergeleken met die van Karen Carpenter, is even loepzuiver als op plaat. In haar witte jurk met bijpassende mantel ziet Mering er net zo feeëriek uit als haar muziek klinkt. Halverwege de show begint net als op de albumhoes van Hearts Aglow een rood hart te gloeien in haar borst.

Kippenvel

Veel meer poespas heeft ze niet nodig. Op het podium staan, op haar band na, alleen wat kandelaars. Enkel bij het nummer God Turn Me Into A Flower zijn er visuals te zien, verzorgd door documentairemaker Adam Curtis. In hoog tempo volgen beelden van oorlog en destructie, waanzin en euforie elkaar op. In combinatie met het hypnotiserende nummer levert dat het absolute hoogtepunt van het concert op.

Het is alleen jammer dat dat al vrij vroeg op de avond is. Genieten blijft het tot het einde, maar nergens anders is het kippenvelgehalte zo hoog. Zelfs niet bij haar bekendste lied Andromeda, dat hier wat vlakker klinkt dan op plaat. Opvallend is ook dat het niet de afsluiter is. Dat is het wat minder beklijvende A Given Thing. Een onwaarschijnlijke keus, maar Paradiso luistert muisstil tot de laatste noot.