Wat verbergt de grond van het landgoed?

In dit waargebeurde verhaal dat zich afspeelt op het platteland van Suffolk, loert de oorlog met Duitsland aan de horizon. Dit is Engels historisch drama van hoog niveau.

De jonge weduwe Edith Pretty vraagt een stugge lokale archeoloog – hij noemt zichzelf liever ‘opgraver’ – om eens naar de heuvels op haar landgoed te kijken. Deze Basil Brown mag dan wel geen afgestudeerd wetenschapper zijn, hij kent de grond van Suffolk als geen ander. Beiden voelen dat hier wel eens wat belangrijks onder de grond verborgen kan liggen. Dat blijkt inderdaad al snel het geval. Zo belangrijk dat het British Museum zich ermee gaat bemoeien.

The Dig heeft een zweem van de contemplatieve stijl van Terrence Malick (The Tree of Life), maar de nog maar 35-jarige Australische regisseur Simon Stone doet het op zo’n manier dat het past. Iets minder piano en violen hadden de film nog net iets subtieler gemaakt, maar er zit al veel finesse in Stone’s aanpak. Bijvoorbeeld in de prachtige momenten van stille verstandhouding tussen mensen, te intens om hier in het kort te kunnen beschrijven. Finesse, want uitgesproken wordt er weinig. En tristesse, want gevoeld wordt er des te meer. Knap ook, hoe de groep personages steeds groter wordt, doordat steeds meer mensen betrokken raken bij de vondst, en de film toch de ruimte vindt om een flink deel van hen reliëf te geven. Het is een verhaal over een spectaculaire archeologische vondst, maar het is vooral ook een film over tijd, over momenten grijpen voordat ze je ontglippen, over eindigheid en nalatenschap.

The Dig is vanaf donderdag te zien op Netflix