Wat drijft weblogger Wim de Bie? ‘Wat mijn drijfveer is, weet ik niet. Wil ik ook niet weten’

,,Ik heb dit werk nooit gekozen om de lolbroek uit te hangen. Het komt meer voort uit het idee dat je beter vóór de mensen kunt staan, dan ertussen.''

Het is een intrigerende opmerking, juist ook omdat ze uit de mond komt van een van de grote publiekslievelingen van weleer. De gevraagde verklaring, die volgt, zegt nog meer over de paradox van De Bie. ,,Dan weet ik tenminste waarom men kijkt.''

Hij zoekt publiek, terwijl hij eigenlijk moeite heeft met starende ogen. Zesenzestig jaar is hij inmiddels, maar zijn toevlucht tot een veilig pensioen heeft hij nog niet genomen. Natuurlijk, internet is een minder confronterend medium dan televisie. Maar de reacties zijn des te directer. Hij gaat ze niet uit de weg.

,,Wat mijn drijfveer is, weet ik niet. Wil ik ook niet weten. Wat ik maak is amusement. Ik ben geen kunstenaar, maar een programmamaker. Ik maak lichte teksten. Deze oppervlakkigheid wil ik graag instandhouden.''

Het is zijn openingsbod, op deze snikhete middag. Soms betrapt hij zich in de kwartieren die volgen toch op een, naar zijn mening, te zware zin. Deze woorden worden onmiddellijk afgezwakt. ,,Wat een getetter.''

De Bie laat zich graag kennen als een man die de praktijk prefereert boven de theorie. Zo beleeft de eerste professionele weblogger van Nederland ook zijn werk. Toen hij drie jaar geleden met 'Bieslog' begon, had hij geen idee waar het experiment toe zou leiden. Wat kan een programmamaker in z'n eentje doen met de nieuwe media? Dat moest hij ervaren.

Zoals hij zoveel moet. Altijd zo geweest.

Hij herinnert zich zijn eerste feest, in de derde klas van de middelbare school. De opwinding vooraf. Dansen zou hij. Maar toen hij de zaal binnenkwam, kon hij maar aan één ding denken: ik móet iets doen.

Wat? De tiener in De Bie ging terug naar huis. Daar ijsbeerde hij door de gang, tot hij een ingeving kreeg: radiopresentatoren imiteren. Weer op het feest vroeg hij het woord.

,,Terugblikkend vind ik dat zelf gek. Die impuls. Waarom wilde ik zo graag opvallen?''

Aan de muur hangt een groot schilderij. Het is het eerste en enige doek dat De Bie zelf gemaakt heeft. Tegen de achtergrond van een immense bergpartij steekt de silhouet af van een figuur. Op de top, maar alleen. ,,Het illustreert het eenzame van mijn avontuur.''

Gastvrij heeft hij zijn 'redactie lokaal' geopend. Een schemerlamp, microfoon en computer vullen de ruimte.

In dit kleine schuurtje achter in zijn tuin sluit De Bie zich iedere dag minstens twee keer op, om 'Bieslog' te verversen.

,,Hutten spelen een rol in mijn leven. Dat ruikt ontzettend naar schooljongens-romantiek. Ik geef het onmiddellijk toe.''

Er is niets mis mee. Jarenlang zetelde op dezelfde plek Het Simplisties Verbond. Hier bedachten De Bie en Kees van Kooten, zijn compagnon van weleer, de veelgeroemde typetjes en sketches voor de televisie van de VPRO. De Bie borduurt daar nu digitaal op voort. ,,Ik probeer nog altijd lucht te blazen in al te serieuze vraagstukken. Ik bekijk de wereld niet vanuit een theorie. Ik heb geen achterliggende motor. Ik luister naar een of andere diepzinnige verklaring van een autoriteit, bestudeer de gebruikte taal en doe daar iets mee.''

Het gezicht van bloggend Nederland roemt de vrijheid van het net. Een leven zonder televisieformats. Heerlijk. Tijd doet er niet toe, lengte doet er niet toe. Dat is een verademing na de jarenlange verplichting om zondagavond in 25 afgetelde minuten satirisch te reageren op de samenleving.

Het is een vrijheid ook, die de mogelijkheid biedt meer van jezelf te laten zien. De Bie is daar altijd zeer terughoudend in geweest.

,,Ik ga wel een stapje verder, maar ben nog steeds voorzichtig in het weggeven van privé-dingen. Ik gok op de herkenbaarheid. 'Bieslog' moet niet te particulier zijn.''

Het is de professionele verklaring. Er is ook een andere. ,,Ik ben verlegen, zelfs een beetje mensenschuw. Dat zit er genetisch in. Mijn vader was zo, zijn broer in nog sterkere mate. Daarom speel ik ook het liefst de kluizenaars. Meneer Foppe is bijvoorbeeld een duidelijke uitvergroting van mijn eigen psyche.''

Als hij wat van zichzelf laat zien, dan het liefst indirect. In het autobiografische deel van 'Bieslog' belicht De Bie foto's en spullen van zijn eigen zolder.

,,Ik ben een bewaarder. Bioscoopkaartjes uit 1959 of een prentbriefkaart die ik van mijn tante heb gekregen toen ik zeven was: alles heb ik nog. Dat gaat ver. Misschien wel omdat het voor mij de enige methode is om greep op de tijd te krijgen.''

Hij herhaalt de laatste zin op gedragen toon. Dan lacht hij. ,,Dat klinkt behoorlijk zwaar.'' En dat was nou juist niet de bedoeling.