Was getekend, Annie M.G. Schmidt lijkt wat geforceerd, maar dan bám!

In het begin word je er een beetje iebelig van. Zoon Flip vraagt telkens aan zijn moeder wie zij nu eigenlijk was, buiten het icoon 'Annie M.G. Schmidt', het stoute volwassen kind, waar heel Nederland mee wegloopt, en moeder Annie fietst er omheen. Ze ontwijkt vragen, declameert een versje of zingt een geestig zelfgeschreven liedje. Je vraagt je even af of schrijver Dick van den Heuvel en regisseur Paul Eenens niet een heel doorzichtige vorm hebben gekozen: met wat levensflarden en tientallen gouden liedjes het leven van Annie M.G. Schmidt vertellen.

En zit er wel genoeg drama in haar leven? Haar ouders hielden van haar en ze had een prachtige carrière. Hoewel het verhaal gebaseerd is op de succesbiografie 'Anna' van Annejet van der Zijl, lijkt wat geforceerd gezocht te worden naar de eenzame vrouw achter de vrolijke versjes.

Maar dan volgt toch, met een bám!, juist dóór die eerdere luchtigheid, ook de diepgang, zeker in de tweede helf. Heel subtiel ook, na alle blije hupselarij van Dikkertje Dap, Pippeloentje en Herr Heinzelmann. Annie (Simone Kleinsma) breekt en haar hart gaat open. Je voelt onder meer de snijdende pijn van de laatste huwelijksjaren met Dick van Duijn die depressief werd en onmogelijk om mee te leven. Wanneer Van Duijn overlijdt zingt Kleinsma prachtig: 'De wereld is wonderlijk leeg zonder jou'. Dat gaat door merg en been, zeker wanneer je bedenkt dat Kleinsma's eigen echtgenoot dit voorjaar overleed. Maar nergens voelt het alsof ze de diepgang niet aan kan. Bewonderenswaardig!

Daarna komt de breekbare toenadering tot haar zoon Flip (William Spaaij). Aan het begin van de voorstelling vindt hij brieven van zijn moeder, waarmee zij in zijn gedachten tot leven komt. Dat levert bijzondere en grappige momenten op doordat Van den Heuvel knap jongleert met drie Annies: kind, jonge vrouw en oudere vrouw, die ook gesprekken met elkaar én met Flip hebben. Tijdens de intense toenadering van Flip en de oudere Annie in de slotscènes trilt de lucht van de beladen stiltes. Moeder en zoon fluisteren kwetsbare woorden na al hun onhandige en vaak mislukte pogingen om te laten zien dat ze van elkaar houden. Ze hunkeren naar liefde en erkenning en kunnen elkaar dat eindelijk geven - jaren na haar overlijden. Het is een gedurfd en indrukwekkend verstild einde dat toch niet ál te zwaar voelt na al die heerlijke dans en zang in de rest van de voorstelling, met voornamelijk muziek van Harry Bannink - waar je nooit genoeg van krijgt.