Wanneer haalt de vingervlugge, super virtuoze Lucie Horsch eigenlijk adem?

In je stoutste dromen zie je het voor je: de luisteraars in het Muziekgebouw aan ’t IJ die de etiquette van het theaterbezoek aan hun laars lappen en met de hele rij van links naar rechts springen. Want dat is wat de vrolijke volksmelodieën van blokfluitist Lucie Horsch en Amsterdam Sinfonietta oproepen: dansplezier en saamhorigheid.

In plaats daarvan bleef men muisstil en geconcentreerd, maar dat was ook een waardig eerbetoon aan het inspirerende programma met de naam Lucie in the Sky with Diamonds. Muziek klonk er die hoorbaar uit verschillende delen van Europa komt. Na het eerste ‘Italiaanse blokje’ (Simone Movio, Nino Rota, Vivaldi), introduceerde Horsch zelf de rest van het concert, en dan met name de twee wereldpremières van stukken die speciaal voor deze tour gecomponeerd zijn.

Humoristische en dissonante glissando’s

Daarvoor reisden we eerst naar Engeland voor de gloednieuwe variaties op de eeuwenoude melodie Sellinger’s Round van Freya Waley-Cohen (1989). Speels laat zij Horsch uitschieten van de laagste naar de hoogste tonen van de fluit, terwijl de strijkers humoristische, dissonante glissando’s spelen. Het springerige van het originele deuntje, dat we eerder al in een arrangement van William Byrd uit de zestiende eeuw hoorden, komt telkens terug. Gecombineerd met de vele voorgeschreven rusten en de vingervlugheid van Horsch (wanneer haalt zij eigenlijk adem?), houdt dit het publiek telkens op het puntje van hun stoel.

De strijkers begonnen pas te flonkeren toen we in Transsylvanië aankwamen, met twee prachtige dansen van Sándor Veresse, waarin violist Daniel Bard, cellist Francois Thirault en altviolist Georgy Kovalev om de beurt prachtige, verstillende verhalen vertelden met hun instrumenten. De andere première betrof de elektronisch geremixte Hongaarse dansen van Rick van Veldhuizen. Een beetje een vreemde eend in de bijt, maar zeker niet oninteressant. Hij heeft onder andere gebruikgemaakt van de kraakjes van oude opnames en laat Horsch zingen en uitbundig spelen op – en soms bijna spugen in – haar tenorfluit.

Het tere geluid raakte een snaar

Het beste van de blokfluitist zagen we in de Drie volksliederen uit Csík van Bartók, waarin ze samen speelde met cimbalomspeler Michiel Weidner. Het tere geluid van Horsch’ fluit raakte een snaar die het hele lijf deed zinderen: je hoopte dat ze nooit meer zou stoppen met spelen.

En toen kwamen de arrangementen met gebundelde vioolmelodieën van de Roma-gemeenschap nog. De zogeheten Uhrovska-collectie uit 1730 werd gecombineerd met Telemann. Ook daar willen we meer van horen, want wat gebeurde er veel en wat klonk het allemaal fris met die blokfluit: de muziek leefde en vertelde. Petje af voor arrangeurs Morris Kliphuis, Wijnand van Klaveren en Hugo Bouma. We gingen niet alleen dansend naar huis, maar ook verrijkt door verhalen uit oorden waar de meesten van ons nog nooit geweest zijn.

‘Lucy in the Sky with Diamonds’ is nog te horen in Arnhem (15), Utrecht (16) en Leiden (17). Info: sinfonietta.nl

Lees ook:

Lucie Horsch speelt jazz en de tango op haar blokfluit. ‘Dit was echt een uitdaging’

Volksmuziek spelen op de blokfluit: dat doet Lucie Horsch op haar nieuwe album ‘Origins’, dat vandaag uitkomt. Ze waagt zich met haar ‘barokinstrument’ aan de tango, Roemeense dansen, improvisaties en zelfs jazz.