wachtrij 18/4 De boodschap van de trage remake van ’t Schaep met de 5 Pooten blijft voor-de-hand-liggend

Je zou Doortje (Eva Van der Gucht) willen opvreten; haar diepe, donkere ogen zwemmen wanhopig heen en weer wanneer ze het allemaal niet meer weet. De onbeholpenheid straalt uit haar hele lichaam omdat ze hunkert naar een sprankje liefde.

Ze zingt een ingetogen, vertraagd couplet van het uptemp-onummer 'Mensenlief, waar gaan we toch naartoe' waarmee ze een luikje naar haar hart opent en we met haar kunnen meevoelen.

De musical ’t Schaep met de 5 Pooten’, naar de populaire tv-serie uit 1969 van Eli Asser – met muziek van Harry Bannink – duikt nostalgisch vijftig jaar terug in de tijd. Raoul Heertje schreef een nieuw script, maar gebruikte de personages en liedjes van toen en dezelfde kroeg, ’t Schaep, als hoofdlocatie.

Doortje raakt je in zijn versie, die wordt geregisseerd door Gijs de Lange. Maar andere personages schuiven op meer afstand voorbij. Dat komt door het omslachtige script waarin vaak veel paniekvoetbal is, met niet altijd goed te volgen gedachtekronkels van de personages, terwijl er ondertussen bijna niets gebeurt.

Uiteindelijk is het vooral een heel traag verhaal waarin Doortje wil dat barkeeper Kootje (Jeroen van Koningsbrugge) haar ziet staan. Maar Kootje is tot de slotscène te bang om zijn gevoel te uiten en voor haar te gaan, hij neemt ons nauwelijks mee in zijn tragiek. Ellen Pieters (Riek) en John Buijsman (Arie) acteren prima als immer-kibbelende stel en Jeske van de Staak is een lekker fladderende, mannen-verslindende Lena, maar om hen draait het niet echt.

Troef

Heertje laat de personages soms wat filosoferen over het leven, waardoor je een poging tot diepgang voelt. Maar de boodschap blijft voor-de-hand-liggend, namelijk dat het leven – en vooral de liefde – best een gedoe is en dat we elkaar moeten ‘hellepen nietwaar’.

Het decor (Marjolein Ettema) is sfeervol met panelen die vrij soepel van de ene naar de andere locatie schuiven. Al had de wisselfrequentie wel wat lager gekund; je krijgt er het heen en weer van, zeker als er in een korte scène bijna niks gebeurt.

Lang leve de live band: die heeft de kracht van de liedjes behouden en maakt van de Bannink/Assernummers een grote troef van de voorstelling. ‘Vissen’, ‘Het zal je kind maar wezen’, ‘Als je mekaar niet meer vertrouwen kan’ enzovoort. Ze komen inhoudelijk soms wat plomp uit de lucht vallen, maar band en cast spelen en zingen ze zonder uitzondering goed.

Te zien t/m 6 november 2019 www.tschaepdemusical.nl

Een overzicht van de nieuwste recensies van pop, klassiek, wereldmuziek en optredens vindt u hier.